—22. Is it in you to be honest?

When the sun shines, we'll shine together
Told you I'll be here forever
Said I'll always be a friend
Took an oath I'ma stick it out till the end
Now that it's raining more than ever
Know that we'll still have each other

-Hermiona…-poczuła jak jego dłoń ściska jej mocniej, jakby obawiając się, że jest tylko produkcją jego wyobraźni.- Zostań. Proszę.

Wyszeptał, a ona opadła na krzesło obok jego łóżka. Nie potrafiła sobie odpowiedzieć, czy to jego oczy, które wpatrywały się w nią z taką tęsknotą, czy jego słowa tak bardzo trafiły do jej serca. Jednak i to i to sprawiło, że nie puściła jego dłoni. Tkwili tak przed moment, choć obydwoje chcieli, aby ta chwila trwała dłużej.

Ich dłonie się rozłączyły. Obydwoje zdali sobie sprawę z chwili słabości, która między nimi zaszła. Hermiona czuła się jakby skamieniała. Chociaż nie czuła już jego dotyku, nadal nie potrafiła wstać i uciec. A na to miała teraz największą ochotę. Wiedziała jednak, że przez ucieczkę niczego nie rozwiąże, a jeszcze bardziej pogorszy sprawę między nimi. Podniosła głowę i spojrzała w jego oczy, które przyglądały się jej z ciekawością.

-Draco…- zaczęła, po czym przełknęła ślinę.

Nagle w gardle zrobiło jej się sucho, a jej ręce zaczęły się trząść z nerwów. Sama nie wiedziała, czemu tak dziwnie reaguje na jego obecność, lecz przez te chwile rozłąki coś się zmieniło. Czuła to.

-Tak?

Usłyszała jego słaby głos, który sprawił, że jeszcze bardziej poddała się uczuciom, które walczyły z jej rozumem. Musiała odwrócić od niego wzrok, aby nie zrobić czegoś głupiego. Skupiła całą swoją uwagę na palcach, które zaciskała ze zdenerwowania.

-Czemu rzuciłeś się wtedy na Daniela? Czemu…-przerwała i wciągnęła do płuc nowe powietrze.- Czemu powiedziałeś, że to za mnie?

-Broniłem cię-wyszeptał.- Khal jest niebezpieczny. Knuje coś, lecz…

Pokręcił głową, a jego twarz napięła się.

-Dowiem się czego chcę i się z nim policzę.

-Nie!- oburzyła się nagle.

Spojrzał na nią ze zdziwieniem, które przeplatało się ze złością. Hermiona mocniej ścisnęła swoje place, próbując w głowie ułożyć odpowiednie słowa, aby jeszcze bardziej nie zepsuć tej rozmowy.

-Nie?- zapytał, a jego ton stał się twardszy.- Wiem, że cię zastraszał Hermiono! A teraz? Próbuje nas poróżnić… nie wiem co chce tym osiągnąć, lecz wplątał mnie w związek z Pansy, który oczywiście nie jest prawdą!

Hermiona wzdrygnęła się, gdy Draco nadmienił o ich wcześniejszych relacjach. Bądź co bądź nadal ciążyła nad nią obietnica zemsty, która wkradła się w jej życie i nie dawała jej wytchnienia.

-Nie chcę żebyś pakował się w to bagno –przerwała i spojrzała na niego z nadzieją.- To moja sprawa, z którą sama muszę sobie poradzić. Nie chcę…ja nie chcę żeby ci coś się stało.

- Nie proś mnie o to, bo nie mogę ci tego obiecać. To nie tak, że nie wierzę w twoje umiejętności… wierzę w niej. Lecz, nie pozwolę żebyś została z tym sama.

Na jej ustach mimowolnie pojawił się delikatny uśmiech, który on przyjął z wielką ulgą. Wzrokiem starał się zlokalizować jej dłonie, które jednak nadal spoczywały na jej kolanach, zbyt daleko, aby do nich dosięgnąć.

-Draco-zaczęła ponownie.- Co wydarzyło się na korytarzu? Pansy rozpowiada jakieś brednie…

-Zrobiło mi się słabo-przerwał jej, nie chcąc poruszać tego tematu.-Pomfrey mówiła, że muszę dbać o siebie i dobrze się odżywiać, żeby nie powtórzyło się to ponownie.

Musiał skłamać. Jeśli miałby się w to wgłębiać, musiałby powiedzieć jej o wydarzeniach z zakazanego lasu i wspomnieć o dziwnych snach, które nie dawały mu zmrużyć okna. Nie mógł.

-Słyszałem, że mój dom stracił dość dużo punktów przez ciebie- uśmiechnął się wrednie, szybko zmieniając temat.- Co masz na swoje usprawiedliwienie moja droga?

Hermiona wzruszyła ramionami rozbawiona.

-Przyznaję się do winy- oświadczyła z uśmiechem, jednak później spoważniała.- Pansy…ona, ona nie zachowuje się normalnie. Zaczynam się bać o jej zdrowie.

-Wiem dokładnie o co ci chodzi- przyznał.- Była tutaj… kilka razy. Od czasu imprezy stała się jeszcze gorsza, nie wiem czy to przez…

Przerwał, gdy zauważył, że nagle opuściła wzrok, a jej policzka zrobiły się różowe. Podniósł się z łóżka i spróbował unieść jej podbródek, powodując, aby na niego spojrzała, jednak przeszkodził mu w tym ból. Syknął i wrócił na swoje miejsce. Jednak i tak jego plan ziścił się. Hermiona zaalarmowana odgłosem, wstała szybko z krzesła i już po chwili pojawiła się tuż przy nim. Prawie mógł czuć jej oddech na swojej twarzy. Jej loki delikatnie spływały falami na jego klatkę piersiową, powodując dziwne uczucie jej obecności.

-Co się stało?- spytała, a w jej głosie mógł usłyszeć nutkę zmartwienia.- Dobrze wiesz, że nie możesz się ruszać!

Oburzyła się, a on uraczył ją najładniejszym uśmiechem, na jaki było go stać w tej chwili. Skomentowała go tylko cichym fuknięciem. Kiedy chciała ponownie usiąść na swoim miejscu, Draco złapał ją za rękę i przyciągnął w jego stronę. Ich usta dzielił tylko kawałek. Ich oddechy łączyły się w całość. Ich oczy… walczyły o dominację w tej dziwnej walce, którą ze sobą toczyli.

-Wtedy na imprezie…-zaczął, a ona wzdrygnęła się, gdy usłyszała jedwabisty ton jego głosu.-Nic się między nami się nie wydarzyło. Ten wieczór zarezerwowałem dla kogoś innego, lecz mój kopciuszek uciekł… a raczej ja go zostawiłem. Byłem głupcem Hermiono. Chciałem żeby ten wieczór był idealny, lecz zepsułem go.

Gryfonka spojrzała w jego oczy i zauważyła w nich tylko szczerość. Jej policzki zarumieniły się, gdy zrozumiała sens słów chłopaka. Pragnął spędzić te chwile z nią. Z nią. Nie z Pansy. Tylko właśnie z nią. Poczuła niewyobrażalne ciepło, które rozniosło się po cały jej ciele. Draco podniósł swoją dłoń i dotknął palcami jej policzka, delikatnie przyciągając jej twarz do siebie. Jego kciuk masował wrażliwą na dotyk skórę jej twarzy, powodując, że jej policzka stały się jeszcze bardziej czerwone. Uwielbiał widzieć ją taką. Musiał ją teraz pocałować. Gdyby tego nie zrobił oszalałby na miejscu. Nie miał pojęcia, co ta dziewczyna z nim wyprawiała, lecz to co się z nim działo przechodziło pojęcie. Gdy tylko ich usta się złączyły, poczuł jak ciepło jej ciała rozchodzi się w jego ciele. Ona natomiast wręcz nie mogła uwierzyć w to co się dzieje. To był ich… pierwszy, prawdziwy pocałunek. Bez żadnego udawania, bez żadnej wzbudzanej zazdrości. Czuła jego twarde wargi na swoich. Czuła jego palce, które gładziły ją po twarzy. Czuła… Oderwała się od niego nagle, gdy różdżka w jej kieszeni zaczęła drżeć.

-Pani Pomfrey- wyszeptała i szybko nałożyła na siebie zaklęcie kameleona, po czym schowała się koło łóżka Dracona.

Chłopak przez moment wpatrywał się ze zdziwieniem w puste miejsce przed sobą, jednak szybko otrzeźwiał, zdając sobie sprawę z zaistniałej sytuacji. Położył się na łóżku, a kołdrą próbował zakryć całe swoje ciało. W ostatnim momencie, gdy pielęgniarka weszła, chłopak zdołał powstrzymać się od wybuchnięcia śmiechem, gdy usłyszał szelest koło siebie. Hermiona zapewne miała z niego niezły ubaw.

***

Obudził się z samego rana. Promienie słońca przedzierały się przez zasłony i oświetlały jego twarz. Nadal był nienaturalnie blady, lecz wnikliwy obserwator mógł zauważyć delikatne zaczerwienienie na policzkach. Tak… Draco Malfoy wracał do życia. Dostał wczoraj porządny zastrzyk energii, który zafundowała mu sama Hermiona Garnger. Nie mógł uwierzyć, że wszystko ponownie się układało. Może nawet było to za piękne, aby mogło być prawdziwe? Odgonił od siebie te myśli. Jednak pomimo dobrego humoru nie mógł zapomnieć o wczorajszym zachowaniu Pansy. Bał się o Hermionę. Przez tą chwilę rozłąki uświadomił sobie, że była dla niego jedną z najważniejszych osób w jego życiu. Sprawiała, że chciał wstać i iść dalej, chociaż wszystko pozostałe było temu najwyraźniej przeciwne. Westchnął i odpadł na poduszkę. Jęknął, gdy usłyszał głos uczennicy, która została przyjęta na staż u pani Pomfrey, oraz znajomy głos swojego przyjaciela. Naprawdę nie miał ochoty teraz na spotkania, lecz… może Zabini w jakiś sposób sprawi, że to wszystko ułoży się w całość. Malofy nie mylił się. Już po chwili przy jego łóżku pojawił się Zabini, który w dłoni trzymał mały zwitek papieru. Draco uniósł brew do góry i uśmiechnął się ironicznie.

-Co to?- wskazał na papier.

-Hasło do pokoju wspólnego Krukonów-odpowiedział Zabini i wzruszył ramionami.

Draco zdziwił się, spoglądając na niewzruszoną minę przyjaciela. Od kiedy to Zabini nie cieszy się ze zdobycia łatwego dostępu jakiejś laski?

-Stary… co się z tobą dzieje?- zapytał po chwili.- Jeśli to nie jest hasło do pokoi Pomfrey, która potajemnie wcisnęła ci go do kieszeni… to muszę szczerze przyznać, że jestem zaskoczony.

-Czym?- zdziwił się, po chwili jednak westchnął ponownie.- Chyba się zakochałem Smoczku…

Draco rozszerzył oczy ze zdziwienia. Wbił spojrzenie w kolegę, oczekując odpowiedzi, lecz ten tylko wzruszył ramionami i posłał mu smutny uśmiech. Czemu go tak to dziwiło? Może dlatego, że jak i on tak i Zabini mieli w Hogwarcie opinię nałogowych łamaczy serc, których… teraz osiedliły kobiety. Przed jego oczami pojawiła się Hermiona. W uszach słyszał jej chichot, który… stop! Zganił się w myślach za swoje fantazje i ponownie przeniósł wzrok na swojego przyjaciela.

-No, no… gratuluję stary!- odezwał się w końcu, klepiąc Zabiniego po ramieniu.-Czemu więc się nie cieszysz?

-Cieszę się…-odparł, a na jego ustach pojawił się grymas.- Tylko… to jest dość skomplikowane.

-Komplikacje to moje drugie imię- odparł Draco i uśmiechnął się zachęcająco do kumpla.

Blaise pokręcił głową, po czym machnął ręką.

-Nie tym razem Draco. Dobrze?- spytał, a blondyn kiwnął głową, że zrozumiał.- Znalazłeś już wybrankę na bal?

-Jeszcze kawał czasu do niego- odpowiedział lakonicznie i wzruszył ramionami.- A ty?

Ponownie na twarzy Diabła pojawił się ten smutny uśmiech, który odpowiedział na wszystkie pytania. Draco nie mógł uwierzyć, że właśnie siedzą w Skrzydle Szpitalnym i rozmawiają na  temat takich sprawy. Wcześniej ich relacje… wyglądały inaczej. Tematy były proste. Kobiety. Imprezy. Zabawa. Teraz? Nie było w nich takiego luzu. Dorośli, lecz może odezwała się w nich natura nastolatka, który domagał się uwagi, podczas gdy oni musieli zostawić błahostki na rzecz służby u Voldemomrta.

-Hej stary!- zwrócił się do niego.-Kim ty jesteś?!

-Co?

Zabini był wyraźnie zagubiony w całej akcji Dracona. Spoglądał na niego ze zdziwieniem, a na ustach błąkał się u niego dziwny grymas.

-No jak się nazywasz głupku?- warknął Draco i przewrócił oczami.

-W co ty grasz?

-Jak się nazywasz?- powtórzył blondyn i spojrzał na przyjaciela wzrokiem, który wymuszał odpowiedź.

-Blaise Zabini- odpowiedział znudzony.-Ale… po co…

-No właśnie!-krzyknął Draco.- Blaise cholery Zabini, który nigdy wcześniej nie bał się dziewczyny.

-Tym razem to inna sprawa…

-No proszę cię!-oburzył się blondyn.- Chyba nie zauważyłeś, że zdołałem poskromić wybuchowy charakter jednej Gryfonki! I jeśli miałoby cię to zainteresować to właśnie ją zamierzam zabrać na bal.

Zabini rozszerzył oczy ze zdziwienia, lecz po chwili parsknął śmiechem.

-Granger?- spytał, a przyjaciel potwierdził skinieniem głowy.- Chcesz poprosić Granger?

-Tak-odparł pewnie.

-Więc powodzenia. Będzie ci ono potrzebne- odpowiedział z uśmiechem.

-Co sugerujesz Zabini?

-Cała szkoła zamierza iść z nieposkromioną Granger na bal. Zaczęły się już nawet zakłady. Zgadnij kto w nich przeważa?

-Ja?- spytał z udawaną skromnością.

-Nie, idioto- westchnął z rezygnacją.- Daniel Khal. Mówi ci to imię coś?

Tak, mówi. I to ,aż za dużo…

***

Zauważył ją, gdy stała sama na korytarzu. Miała na sobie szkolny mundurek, a na ręce wisiał przerzucony płaszcz. W drugiej dłoni trzymała książkę, którą czytała w wielkim skupieniu. Jej czekoladowe oczy z zainteresowaniem skakały od linijki do linijki poznając nowe wiadomości. Marszczyła nos, gdy tylko musiała się nad czymś dłużej zastanowić. Draco musiał się hamować, aby nie podbiec do niej i zagłębić się swoimi ustami w jej. Nonszalanckim krokiem przybliżył się do dziewczyny i stanął po jej lewej stronie, również opierając się plecami o ściany zamku. Hermiona zerknęła na niego i ponownie zagłębiła się w lekturze.

-Widzę, że cię wypuścili-powiedziała i przewróciła stronę księgi.

-Dobrze widzisz moja droga- uśmiechnął się i wyrwał jej z dłoni książkę.

-Ej!-krzyknęła i zmierzyła chłopaka nienawistnym spojrzeniem.-Malfoy! Oddaj mi książkę! W tej chwili!

Chłopak nic nie robiąc sobie z głośnych okrzyków jego towarzyszki, schował obszerne tomisko do swojej torby. Zbliżył się do niej, zabierając płaszcz i okrywając ją nim.

-Idziemy na spacer- oznajmił i złapał dziewczynę pod ramię, po czym wyszli ze szkoły.

Hermiona nadal naburmuszona, spoglądała na niego przymrużonym wzrokiem, chociaż w środku czuła przyjemne ciepło, które powodował jego dotyk.

-A mnie to już się nie zapytasz o zdanie w tej kwestii?

-Po co miałbym pytać?-udawał zdziwionego.- Przecież logiczne jest to, że twoim marzeniem jest spędzić ze mną to popołudnie.

-A tu mogę cię zaskoczyć- spojrzała na niego i uśmiechnęła się wrednie.- Moim marzeniem jest spędzenie tego czasu przy kominku, gdzie jest ciepło, a i…nie ma tam takich zapatrzonych w siebie Ślizgonów jak ty!

Odpłaciła mu się, a on syknął z bólu, po czym złapał się za klatkę piersiową, udając, że boli go serce. Hermiona zaśmiała się zadowolona z efektu.

-Pragnę ci przypomnieć moja droga, że dzielisz dormitorium z tym zapatrzonym w siebie Ślizgonem-odpowiedział i podniósł jedną brew ku górze.- Czy dobrym pomysłem jest stwarzanie sobie z niego wroga?

Hermiona fuknęła pod nosem i wtuliła się w jego ramię, gdy tylko powiew zimnego wiatru, natarł na ich sylwetki. Draco czując jej dotyk, przez moment zapomniał o utrzymaniu ironicznej maski. Kolejna chwila słabości, której jednak pozbył się tak samo szybko jak przyszła.

-Nienawidzę takiej pogody-westchnęła i spojrzała w niebo.- Jak nic będzie padało cały tydzień…

-Nie narzekaj już tak Granger!- odpowiedział na jej marudzenie z uśmiechem.- Dzięki temu będziesz mogła spędzić ten czas ze mną.

-To już bardziej wolałabym spędzić ten czas w deszczu- odwarknęła mu.

Jak na zawołanie na jej czole rozbiła się kropla wody, która później spłynęła po jej nosie i zniknęła w trawie. Na ustach Dracona pojawił się ironiczny uśmiech. Ze swojej torby wyciągnął czarny parasol i rozłożył go nad swoją głową. Hermiona zmierzyła go wzrokiem.

-Czyżby sam Draco Malfoy używał mugolskich wynalazków?- zakpiła.

-A czemu nie?- odpowiedział jej pytaniem, na pytanie.- Jest praktyczny i co najważniejsze…  ja przynajmniej nie zmoknę.

W odpowiedzi Hermiona fuknęła pod nosem i sięgnęła do torby po różdżkę, która po chwili została jej brutalnie odebrana.

-Ej!-oburzyła się.- To nie jest fair!

-A kto powiedział, że będę grał fair?- uśmiechnął się ironicznie.- Sama stwierdziłaś, że wolisz stać na deszczu niż spędzić ze mną wspaniały czas. Cierp i moknij teraz mała!

-Jesteś okropny!- naburmuszyła się, a krople deszczu zaczęły powoli spływać po jej włosach.

-Kto zaczął?

Hermiona zmierzyła go wzrokiem i założyła ręce na piersi. Była zła na Dracona. Dobrze wiedziała, że tylko się z nią drażni, lecz… była zła, dlatego, że jej się to podobało. Tęskniła za tymi chwilami. Dziwne.

Spojrzała w niebo, uświadamiając sobie, że nie zanosi się, aby szybko przestało padać. Ponownie przeniosła swój wzrok na zadowolonego z siebie Ślizgona.

-Czego chcesz w zamian przebiegły kombinatorze?- spytała i zacisnęła usta.

-Chwili szczerości-odpowiedział bez problemu.

-Szczerości?- zdziwiła się.- Chyba nie masz na myśli gry typu Prawda czy Wyzwanie.

Zakpiła, a on tylko przewrócił oczami.

-Nie Granger- odpowiedział.-Czy nie tkwi w tobie potrzeba szczerości?

Hermiona wzruszyła ramionami. Jej myśli wróciły do przeszłości. Wszystkie te wydarzenia. Cały ten ból. Czy nie potrzebowała się przed kimś otworzyć? Chyba już za długo trzymała to wszystko w sobie. Jeśli nadarzyła się szansa… czemu by z niej nie skorzystać? Ufała Draconowi jak nikomu innemu, a on najwyraźniej ufał również i jej.

-Zgoda- powiedziała w końcu, po czym weszła pod parasol.- Pod jednym warunkiem.

-Jakim?

-Przeniesiemy się z tą rozmową do salonu. Potem…- chłopak miał już skinąć głową, lecz zatrzymał się, gdy zobaczył jej szatański uśmiech.- Napijemy się dobrego kremowego piwa, które kiedyś mi obiecałeś.

-Ale…

-Bez żadnego, ale panie Malfoy- uśmiechnęła się.- Te warunki, albo żadne. Wybieraj!

Draco z niedowierzaniem spojrzał na przebiegłą kreaturę, która zadowolona z siebie człapała obok niego. To on miał rozdawać karty w tym spotkaniu, jednak wyszło… jak zwykle. Objęła prowadzenie, a on musiał zgodzić się na jej warunki.

-Niech będzie- westchnął.- Nawet z tym kremowym piwem.

-Zobaczysz jeszcze ci posmakuje!-klasnęła w dłonie zadowolona ze swojej wygranej.

-Nie wydaje mi się Granger- wyszeptał.

***

Zegar w Pokoju Życzeń wybijał właśnie rozpoczęcie się ciszy nocnej. Harry podniósł swój wzrok znad szklanki Ognistej i z przerażeniem stwierdził, że się zasiedział. Niezgrabnie poprawił okulary, które ciągle spadały mu z nosa i odłożył szklankę na malutki stolik, znajdujący się przed nim. Daniel spojrzał na niego, a chłopak przez chwilę mógł zauważył w jego spojrzeniu ironie. Jakby bawiło go jego zachowanie.

-Będę już się zbierał- powiedział w końcu i wstał.

Daniel skinął głową, uśmiechając się. Również odłożył szklankę i podszedł do Harry’ego. Ślizgon był o wiele wyższy, dlatego szatyn musiał podnieść głowę, aby spojrzeć mu w twarz.

-Przemyślisz to?- spytał.

Harry kiwnął głową, a na jego ustach pojawił się smutny uśmiech.

-Wiesz jednak, że uważam to za dość marny pomysł- przyznał, a Daniel przewrócił oczami w odpowiedzi.-  Wątpię żeby to pomogło Hermionie…

-A czy on kiedykolwiek jej pomagał?!-Wybuchnął nagle jego towarzysz.- Nienawidził takich jak ona odkąd nauczył się chodzić. To Malfoy! Nazwisko zobowiązuje!

Spojrzał uważnie na chłopaka, który wpatrywał się na niego w wyraźnym szoku. Westchnął i przetarł twarz dłonią, po czym zaczął od początku.

-Przepraszam cię Harry…-wyszeptał.- Ja po prostu się o nią martwię.

-Ja również- przyznał i zamyślił się przez chwilę.-Chcę ci pomóc Daniel, ale rozumiesz, że muszę to wszystko przemyśleć.

-Rozumiem przyjacielu- odparł i poklepał go po ramieniu.- Jeśli się zdecydujesz wiesz, gdzie mnie szukać.

Harry posłał mu nikły uśmiech i zwrócił się w stronę drzwi. Zatrzymał się jednak i odwrócił.

-Naprawdę myślisz, że się nie zmienił?- spytał, a Daniel pokiwał głową.- Nikt normalny nie potrafiłby tak długo kłamać i ukrywać swoje prawdziwe oblicze.

Daniel wzruszył ramionami i ponownie usiadł na fotelu, zabierając w dłoń swoją szklankę, która chwilę później napełniona była bursztynowym trunkiem.

-On był, jest i zawsze będzie śmierciożercą Harry- przerwał i spojrzał mu prosto w oczy.- Pamiętaj o tym.

• Witam! Tak jak obiecałam, tak przybywam dziś z nowym rozdziałem. Musicie przyznać, że ten rozdział, jak na moje możliwości, jest długi! Przynajmniej dłuższy od ostatnich. A teraz co do jego treści. Boję się, że wyszło mi zbyt cukierkowo, ale to już zostawiam Wam do ocenienia. Jeśli chodzi o 23 rozdział, postaram się dodać go w następny piątek, lecz nic nie obiecuję. Nie wiem co przyniosą następne dni. Mam nadzieję, że Wam się spodobał i że zostawicie po sobie komentarz!