—24. I don't wanna be left for my demons to find

Zaraz po lekcjach dwójka Ślizgonów wybrała się na spacer. Było to dość dziwne, ponieważ od początku swojej znajomości, nigdy nie wpadł im do głowy taki pomysł. Wtedy woleli siedzieć w Pokoju Wspólnym Slytherinu i pić Ognistą. Jednak to już nie były te czasy.

Teraz… śnieg skrzypiał im pod nogami, a twarze oświetlało popołudniowe słońce, które postanowiło przez moment wyjść zza śnieżnobiałych obłoków. Szli ramię w ramię. Ubrani po uszy w ciepłe rzeczy. Rozmawiając o rzeczach ważnych, jak i tych nie ważnych. Zabini zdawał się słuchać wywodu Dracona odnośnie najnowszej taktyki na mecz, lecz jego myśli zaprzątała jedna osóbka. Uśmiech mimowolnie wypłynął na jego usta. Malfoy spojrzał na niego podejrzliwie i założył ręce na piersi.

-Słuchasz mnie w ogóle?!- Wybuchnął w końcu, gdy po chwili ciszy, Zabini nadal kiwał głową, przedstawiając, że wszystko rozumie.

-Oczywiście, że tak!-Oburzył się i spojrzał na przyjaciela z przymrużonymi powiekami.

-Coś mi się nie wydaje przyjacielu…-westchnął, odpuszczając.- Zaproś ją w końcu! Jeśli nadal będziesz taki… zmartwiony i cichy, nie wytrzymam tego i rzucę się z wieży astronomicznej. Chcesz tego?

Zabini zaśmiał się serdecznie, po czym klepnął Dracona w ramię.

-Wyświadczyłbyś światu przysługę- odpowiedział ironicznie i ponownie się zaśmiał, gdy zauważył morderczy wzrok przyjaciela.- No może prócz jednej osoby…

Spojrzał na niego wymownie i skierował wzrok w stronę ławki, na której siedziała Hermiona. Po jej obu stronach znajdowały się Ginny oraz jedna z Gryfonek, której Draco nie kojarzył. Dziewczyny zawzięcie dyskutowały na jakiś temat, pokazując sobie jakieś wycinki z gazet. Gryfonka natomiast czytała książkę, która spoczywała na jej kolanach, ignorując zmieszanie wokół niej. Wyczuwając natarczywe spojrzenie chłopaków, podniosła głowę i zmarszczyła czoło. Oczekiwała odpowiedzi. Draco wzruszył ramionami i uśmiechnął się lekko, po czym wraz z przyjacielem ponownie rozpoczęli swoją wędrówkę. Śnieg coraz bardziej przeszkadzał im w poruszaniu się. Jednak pomimo wielkich zasp Ślizgoni nie zrezygnowali ze swojej trasy. Potrzebowali spokoju. Potrzebowali ciszy. Draco spojrzał na przyjaciela i westchnął głośno.

-Wiesz, że nie uciekniesz od tego tematu…- przerwał ciszę.- Możesz mnie zwodzić, lecz nie będziesz tego robił w nieskończoność.

Zabini słysząc jego słowa, westchnął zrezygnowany. Wiedział, że jego przyjaciel nie wytrzyma długo. Jednak nie chciał mówić mu kim jest jego wybranka. Pomimo tego, że Draco się zmienił, nie wiedział jak zareaguje na jej osobę. Hermiona miała na niego dobry wpływ, ale tutaj chodziło o nią, a Ślizgon nie chciał postawić jej w takiej sytuacji. Nagle wpadł na pomysł.

-Na balu…- wyszeptał, dziwiąc tym przyjaciela.

-Co na balu?

-Poznasz ją na balu- powiedział pewniej.- Zaprosiłem ją, a ona się zgodziła. Tobie radzę zrobić to samo, dopóki jeszcze masz czas.

Zabini uśmiechnął się znacząco, co jednak Ślizgon skwitował cichym fuknięciem. Brunet doskonale wiedział, że przy ludziach Malfoy będzie musiał się pilnować. Bal był najlepszą okazją na ich poznanie. Potem… potem to już nie będzie miało znaczenia. Draco będzie musiał ją zaakceptować i wspierać go w tym. Tak jak on pomagał mu z Hermioną.

-Skończ lepiej temat balu!- Odparł zdenerwowany.- Mam już go po dziurki w nosie. Mamy problem z dostawcami oraz spieramy się z wyborem zespołu na bal.

-Zespołu? Przecież to oczywiste, że najlepsze by były Hobogobliny!- Odparł oburzony.

-Dokładnie!- Ucieszył się, że znalazł kogoś, kto podziela jego zdanie.-Lecz Hermiona upiera się przy Głosie Serca. Czy ty to rozumiesz? Przecież tam śpiewa ten udawany wampir!

Zabini chwilę nic nie odpowiedział. Po chwili wzruszył ramionami.

-Głos Serce w sumie też może być dobry-powiedział spokojnie, obawiając się wybuchu przyjaciela, który, jak się spodziewał, nastąpił od razu.

Malfoy zaczerwienił się na twarzy, zacisnął usta w wąską kreskę, a jego brwi ułożyły się groźnie.

-I ty przeciwko mnie!-Krzyknął, a jego dłonie wystrzeliły w górę.

-Są teraz sławni…-zaczął.-Dużo ludzi ich słucha i może… może lepiej iść w gusta tłumu niż w pojedynczych jednostek.

Draco wymamrotał coś niezrozumiałego pod nosem, jednak po chwili przystanął i schował się za murek. Pociągnął Zabiniego za sobą, a ten wydał z siebie zgłuszony okrzyk. Draco szybko pokazał mu, aby się nie odzywał i wychylił się zza murku. Zabini poszedł w jego ślady. Już po chwili ich oczom ukazała się dwójka uczniów, których nie spodziewali się spotkać razem. Harry szedł nerwowo, cały czas potykając się o własne nogi. Spoglądał na wyższego z towarzyszy i mówił do niego. Brzmiał piskliwie. Draco pomyślał, że jeszcze nigdy nie widział go tak niepewnego i zdenerwowanego, lecz nie dziwił się mu. Jego towarzysz potrafił tak działać na ludzi. Miał wrodzony dar, o którym Malfoy przekonał się na własnej skórze.

-Daniel Khal i Potter?- Wyszeptał zdziwiony Zabini.

Draco pokiwał głową, lecz nic nie odpowiedział. Próbował skupić się na ich rozmowie. Nie podobało mu się to, że się potajemnie spotykają. Jeśli ich kontakty są, aż tak dobre… może to znaczyć, że Hermiona jest w niebezpieczeństwie. Nie ufał Danielowi. Teraz zaczął nie ufać również i Potterowi. Coś mu w tym śmierdziało. Musiał dowiedzieć się o co tutaj chodzi.

Harry zatrzymał się nagle i wymierzył w chłopaka palec. Mówił szybko, lecz jego dłoń cała się trzęsła. Draco nie wiedział czy ze zdenerwowania, czy z powodu zimna. Zdołał usłyszeć końcówkę ich rozmowy, zanim Harry wyminął go i poszedł. Słowa Daniela utknęły mu w głowie i zaczęły rozbudzać w nim obawy.

-Spokojnie…-uśmiechnął się cynicznie w stronę niższego.- Wszystko mam pod kontrolą. O całym planie dowiesz się… niedługo.

Harry przestąpił z nogi na nogę i rzucił ostatnie słowa, odchodząc.

-Robię to tylko dla jej dobra! Jeśli, jeśli… byłeś w błędzie.

Nie dokończył. Odwrócił się i poszedł. Zostawił pustkę, w której groźba wisiała w powietrzu, lecz każdy wiedział, że były to tylko słowa… rzucone na wiatr. Harry był za słaby. Daniel był tym silnym. Był tym, którego każdy musi się obawiać. I w tym momencie Draco uświadomił sobie jedno. Był tym, który może być dla Hermiony największym zagrożeniem. Nie Śmierciożercy. Nie wredni uczniowie. On…

Pomimo wcześniejszych wydarzeń, myślał, że Daniel sobie odpuści. Wkurzy ją kilka razy, tak jak on miał kiedyś w zwyczaju i w końcu mu się to znudzi. Lecz on się nie nudził. Nie odpuszczał.

Draco musiał dowiedzieć się o nim wszystkiego. To była sprawa najwyższej wagi. Chodziło tu o Hermionę. Jego Hermionę.

***

Kiedy wrócił do ich salonu, ona już siedziała na kanapie. W ręce trzymała książkę, którą dostali od dyrektorki i przeglądała propozycje zamówień. Na pergaminie zapisywała dane ofert, które wydawały się jej najkorzystniejsze. Zauważyła go dopiero, kiedy przysiadł obok niej i zabrał z jej kolan książkę. Ułożył ją na swoich i sprawdził wybrane przez nią oferty.

-Czerwone?- Spojrzał na nią i uniósł brwi.- Nie zgadzam się na żadne czerwone dodatki, kwiaty czy cokolwiek. Wiem, że twoje gryfońskie ja nie może się powstrzymać, lecz tym razem… będzie neutralnie.

Hermiona fuknęła pod nosem i przyjrzała się mu bliżej. Pomimo tego, że zachowywał się normalnie w jego oczach zauważyła coś, co potwierdziło jej obawę. Coś się wydarzyło, a on próbował to zamaskować. Jak zawsze.

-Co powiesz na biel?- Spytał i wskazał jeden z wybranych wariantów.- Białe lilie w bukietach na stolikach. Prószący śnieg z sufitu. Lodowe rzeźby. Prawie tak samo jak na czwartym roku. Wygląd pozwoli wrócić do lepszych czasów, gdy jeszcze nie było… zagrożenia.

Hermiona nie odpowiedziała. Cały czas jej oczy świdrowały w nim dziurę, próbując wydobyć z niego odpowiedzi. Nie mógł jej na to pozwolić. Odłożył książkę na stół i zabrał kartkę z danymi.

-Pójdę wysłać do nich sowę- oznajmił i wstał z sofy.-Miejmy nadzieję, że odpowiedzą szybko, wtedy…

Przerwał, gdy poczuł jak jej dłoń łapie jego. Drobne palce zaplatały się o jego i mocno ścisnęły. Czuł ciepło, które przepłynęło przez jej ciało, do jego. Odwrócił się i wtedy zauważył te piękne, czekoladowe oczy, które wpatrywały się w niego natarczywie. Przyciągały go i sprawiały, że prawie się poddał. Jednak jej bezpieczeństwo mogło wnikać z niewiedzy. Gdyby dowiedziała się, że Harry knuje coś ze Ślizgonem, bezzwłocznie by się do niego udała. Mogłoby to wyjść jej na dobre, lecz mogło to wyjść również za złe. Nie chciał ryzykować. Za bardzo się o nią bał. Uśmiechnął się w jej kierunku, chcąc pokazać, że wszystko jest dobrze, jednak ona nie dała się zwieść. Pociągnęła go za dłoń, a on upadł na kanapie. Nie zwolniła uścisku. Nadal trzymała go za dłoń, a on cieszył się z tego jak małe dziecko.

-Co się stało Draco?- Spytała w końcu, przerywając ciszę. Pokręcił głową, lecz zaczęła ponownie.- Przecież widzę! Wiesz, że mi możesz wszystko powiedzieć.

Draco wzruszył ramionami. Czuł się jakby był postawiony pod mur. Musiał do zaraz coś wymyśleć, aby nie dać Hermionie jeszcze większych podejrzeń.

-Staram się zaprosić pewną dziewczynę na bal- wypalił, a na jej policzkach pojawił się delikatny rumieniec.

Nie uszedł jego uwadze, pomimo tego, że szybko go ukryła. Spojrzała na niego podejrzliwym wzrokiem.

-I co?- Spytała, a w jej głosie pojawiła się ironia.-Czyżby Draco Malfoy obawiał się, że ta dziewczyna mu odmówi?

Draco zaśmiał się bez krzty wesołości. Poczuł natomiast jak w jego żyłach zaczyna szybciej pulsować krew, a jego dłonie zaczynają się pocić. Szybko wyszarpnął z jej uścisku swoją dłoń i wstał. Zdziwiona Gryfonka wodziła za nim wzrokiem, nie wiedząc, o co mu chodzi. Draco zbliżył się do wyjścia, lecz odwrócił się przed nim.

-Wiem, że nie odmówi-powiedział pewny swojej racji.- Chcę  po prostu, aby było idealnie.

Zanim Gryfonka zdążyła mu odpowiedzieć, zniknął zza przejściem i zostawił ją samą z natłokiem myśli. Czuła się głupio. Może to wcale nie ją próbował zaprosić? Może niepotrzebnie wchodziła na tak delikatny temat? Podwinęła kolana i położyła na nich swoją brodę. Musiała zająć czymś myśli, lecz jak na złość całą jej pracę zabrał Malfoy. Sięgnęła, więc po podręcznik do eliksirów, która znajdował się na stoliku i zaczęła po raz kolejny czytać ten sam temat. Nie zaszkodzi jej przypomnieć sobie kilku wiadomości.

***

Drobna, ruda osóbka kroczyła gniewnie do gabinetu profesora Slughorna. Pomimo odrzucenia jej propozycji przez dyrektorkę, nie zamierzała się poddać. Bal, dla każdej dziewczyny, był dniem wyjątkowym. A ona w końcu mogła go spędzić z równie wyjątkową osobą, którą był Harry Potter. Jej chłopak. Mimowolnie na jej ustach pojawił się delikatny uśmiech, a w oczach zaiskrzyła szczera miłość. Szybko jednak pokręciła głową i przybrała poważna minę. Nie mogła pozwolić sobie, aby coś mogło zepsuć jej ten wspaniały wieczór. A jej jedyną przeszkodą była szata wieczorowa, którą podarowała jej mama. Ten przebrzydły kawałek materiału dręczył ją po nocach. Musiała udać się do wioski, nie tylko po wmarzone słodycze, lecz również po wymarzoną sukienkę. Miała coraz mniej czasu. Gdy skręciła w drogę do gabinetu profesora, jakaś dłoń chwyciła ją mocno za ramię i pociągnęła w kąt korytarza. Pomimo siły, którą posiadała, chociaż nie było tego po niej widać, nie dała rady swojemu oprawcy. Z niezwykłą lekkością przeniósł ją na lewo i schował ją za swoim rozłożystym ciałem. Jej wzrok utkwił najpierw na godle Slytherniu, a przez jej ciało przeszedł dreszcz. To nie wróżyło niczego dobrego. Przełknęła ślinę i zebrała się na odwagę, aby spojrzeć uczniowi w twarz. Nie była, aż tak niska, lecz przy nim musiała zadrzeć głowę do góry, aby móc mu się przyjrzeć.

-Malfoy?!-Zdziwiła się.

Blondyn wydał z siebie zduszony jęk, jakby uświadamiając sobie, z kim ma do czynienia, chociaż to on sam zaatakował ją na korytarzu.

-W tej chwili masz mnie puścić, bo jak nie…

-To co karzełku?- W jego głosie pobrzmiewała kpina, jednak po chwili grymas z jego twarzy zniknął.- Mam sprawę.

-I myślisz, że ci pomogę? Zapomnij.- Spróbowała go wyminąć, jednak on zagrodził jej drogę.

-Ginny…-westchnął zirytowany.- Naprawdę nie mam się, do kogo z tym zwrócić. Jesteś jedyną osobą, która może mi pomóc.

Rudowłosa spojrzała na niego zdziwiona, jednak z jej twarzy nie zniknęło podejrzenie. Pomimo zapewnień Hermiony nadal nie ufała w pełni Ślizgonowi. Założyła ręce na piersi i kiwnęła głową.

-Zgoda…-przyznała, lecz szybko potem zaczęła mówić ponownie.- Lecz jeśli to ma być coś co mogło by mi zaszkodzić, czy coś…

-Obiecuję, że nic z tych rzeczy- zaczął, a ona kiwnęła głową, aby kontynuował.- Chodzi o Hermionę.

Twarz Ginny momentalnie pobladła, a krew w jej żyłach zaczęła buzować. Jeśli cokolwiek stało się jej przyjaciółce…

-Nic jej nie jest- zapewnił ją blondyn, zauważając jej reakcję.- Mam w stosunku do niej pewne plany, lecz chcę żeby wyszło to jak najlepiej. Potrzebuję kobiecej ręki i przede wszystkim… porady.

-Sprecyzuj to Malfoy!- Fuknęła zdenerwowana.- Nie mam całego dnia! Muszę jeszcze porozmawiać z profesorem Slughornem o wyjściu do wioski przed balem.

Na ustach Ślizgona pojawił się przebiegły uśmiech.

-W takim razie każda strona będzie miała z tego układu korzyści- powiedział, a ona zmarszczyła czoło, nie rozumiejąc, o co mu chodzi. Szybko zaczął tłumaczyć.- Jestem w Klubie Ślimaka. Jeśli napomknę, że niektórzy uczniowie muszą wyjść do wioski, aby zrealizować jego wspaniały plan bycia Mikołajem, to na pewno się zgodzi. W końcu nie wyczarują ot tak jakiegoś wyszukanego prezentu.

Na ustach Gryfonki pojawił się uśmiech.

-A, więc słucham cię Malfoy… jaki masz problem?

Draco przez moment się nie odzywał. W jego głowie panował istny chaos. Wszystko sprzeciwiało się wchodzeniu w układy z Gryfonami, lecz jeśli chodziło tutaj o Hermionę...

Westchnął i przeniósł wzrok na dziewczynę.

-Chcę zaprosić Hermionę na bal. A ty mi w tym pomożesz.

***

Tej nocy patrol przeminął wyjątkowo szybko. Rozmowa z Draconem wydawała się być zwykłą rozmową dwójki przyjaciół, jednak Hermionie nadal nie pasowało jego zachowanie. Był jakiś inny. Ciągle musiała go upominać i nawoływać do porządku, ponieważ gdzieś odlatywał. Pomimo tego, że był z nią fizycznie… psychicznie znajdował się kilometry od Hogwartu. Jej ciekawość oczywiście nie przestawała dawać o sobie znać. Od momentu rozmowy w salonie wszystko w niej wrzało. Musiała się uspokoić, lecz gdy tylko go widziała, wszystko wracało. Zaraz po tym jak wrócili z patrolu, pożegnała go jak najszybciej i zamknęła się w swoim pokoju. Może unikanie go pozwoli jej chwilowo skleić myśli w logiczną całość. Jakże się myliła. Osoba blondyna stała się dla niej jak cień. Był z nią zawsze i wszędzie. Myśli o nim nie przestawały krążyć w jej umyśle, doprowadzając do czystego obłędu. Nigdy wcześniej się tak nie czuła, więc czemu teraz jej umysł i ciało nie mogą się oprzeć samej myśli o nim. Musiała z tym skończyć. Przecież nie mogła pozwolić, aby on nią  zawładną. Nie może. Musi mieć kontrolę. Kontrola to jedyna rzecz, która pozostała jej po wojnie. Będzie się jej trzymała za wszelką cenę. Skinęła głową, przytakując sobie na zaplanowany plan. Z łóżka zabrała swoją piżamę i skierowała się w stronę łazienki. Zamknęła za sobą drzwi, po czym przekręciła klucz również w drzwiach prowadzących do pokoju jej współlokatora. Położyła ubrania obok umywalki, a sama przyjrzała się swojemu odbiciu w lustrze. Zmęczenie dawało o sobie znaki. Późna pora również nie poprawiała jej wyglądu. Ktoś niebojący się mówić prawdy, nazwałby ją w tej chwili chodzącym trupem. Nie myliłby się. Tak się czuła. Westchnęła głośno i zdjęła z siebie ubrania, po czym weszła pod prysznicy. Gorąca woda spływała po jej ciele, sprawiając, że ponownie nabrała kolorów. Potrzebowała tego. Wyszła i szybko owinęła się w puchaty, biały ręcznik. Jednak nadal trzęsła się z zimna. Jednym skinieniem różdżki, którą wyciągnęła z kieszeni spodni, wysuszyła swoje ciało, po czym przebrała się w piżamę. Na zewnątrz wyglądała o wiele lepiej, jednak w środku nadal czuła się… zmęczona. Dziękowała w myślach, że zbliżała się przerwa świąteczna, w której będzie mogła wypocząć. Może nie w Norze, lecz w końcu Hogwart był jej drugim domem. Nigdy nie będzie się tutaj czuła obco. Wyszła z pomieszczenia i rzuciła ubraniami w stronę fotela. One jednak zahaczyły o torbę, która z hukiem opadła na podłogę. Gryfonka warknęła pod nosem i podeszła ku rozsypanych rzeczy. Sprawnie włożyła wszystko z powrotem, jednak pod koniec coś rzuciło jej się do oczu. Biała karteczka, która samotnie plątała się pomiędzy jej podręcznikami. Wyciągnęła ją i otworzyła. Widniało na niej imię i nazwisko. W myślach uderzyła się w czoło za zapominalstwo. Prezent do Klubu Ślimaka! Nie miała wiele czasu, lecz jako prefekt miała możliwość na samotne wyjście do wioski. Zakup nie powinien być trudny, w końcu znała go jak własną kieszeń. Sięgnęła po pióro i pergamin, po czym zapisała na nim kilka pomysłów. Pomimo tego, że nadal się do siebie nie odzywali, ten prezent stał się dla niej ważnym zadaniem. W końcu to chodzi o Harry’ego. Musi postarać się jak najlepiej!

***

Jak w każdy poranek panował gwar, jednak dzisiaj… było inaczej. Uczniowie, aż za bardzo okazywali swoje emocje, rozmawiając głośno i donośnie, nie zwracając uwagi na karcące spojrzenia nauczycieli. Hermiona niepewnie weszła do tej dżungli i natrafiła wzrokiem na przyjaciółkę, która również emanowała radością. Zmarszczyła czoło i podeszła do niej, po czym zajęła miejsce obok. Ginny, gdy tylko zauważyła przyjaciółkę, posłała jej szczery uśmiech i nałożyła na talerz tosty, a do pucharu nalała jej pomarańczowego soku.

-Odwołali lekcje?- Spytała nadal zdezorientowana.

Ruda parsknęła śmiechem, lecz pokręciła głową.

-Nie, nie odwołali. Nie masz się, o co martwić- uśmiechnęła się.- Jednak ogłosili wyjście do Hogsmeade.

Hermiona zdziwiła się wieścią, lecz po części zrozumiała ogólną radość, która zapanowała w Hogwarcie. Wyjścia te łączyły się z wyjściem z murów szkoły, a co za tym idzie, chwilową wolnością od nauki. Wszyscy zapewne mieli jej już po dziurki w nosie.

-Co sprawiło, że zmienili zdanie?- spytała, po chwili ciszy.

-Malfoy-odpowiedziała ruda, jakby nigdy nic.

Hermiona zakrztusiła się sokiem i spojrzała na przyjaciółkę, próbując wychwycić na jej twarzy kpinę. Jednak ona była poważna. Pomimo tego, że jej usta drgały, powstrzymując się od uśmiechu.

-Malfoy?- Powtórzyła.

-Tak. Poszedł wczoraj do Slughorna i powiedział mu, że jego pomysł nie wypali, jeśli nie będą mieli jak kupić prezentów. Staruszek jakby nagle oprzytomniał i zgodził się z nim, po czym poleciał do dyrektorki i nalegał o możliwość wyjścia.

-McGonaglle, jako, że nie chciała wyróżniać tylko kilku uczniów, postanowiła, że wypuści całą szkołę- przerwała jej Hermiona, dodając brakujący element układanki.

-Dokładnie! I tak o to w ten sposób Malfoy stał się bohaterem całej szkoły- zakończyła, a z jej ust nie schodził uśmiech.

-Czyżbyś się do niego przekonała?- Spytała młodszą.

Ginny wzruszyła ramionami, nakładając sobie na talerz trochę jajecznicy.

-Jest w porządku- wyszeptała.- Zmienił się, a ty miałaś rację. Każdemu należy się druga szansa.

Przerwała, gdy na widoku zauważyła Harryego, którego wzrok skierowany był w starszą przyjaciółkę. Hermiona, gdy tylko go zauważyła, poczuła jak każdy jej mięsień się napina. Chłopak jakby zauważając to, odwrócił głowę i zajął miejsce obok Fina, z trzeciego roku. Chłopak niezmiernie ucieszył się widząc swojego nowego towarzysza.

-Harry czuje się winny. Wie, że nie powinien go osądzać. Lecz… to Harry. Wyciągnij pierwsza rękę, bo on…

-Wiem Ginny.- Przerwała jej.- Tylko, że ja też potrzebuję czasu, aby to przemyśleć.

• rozdział tak jak przewidziałam... jest spóźniony, jednak w tym tygodniu nie miałam zupełnie na nic czasu, a jak już siadałam do pisania... moja wena nie chciała ze mną współpracować. Norma. Wydaje mi się być troszkę chaotyczny i mogą się pojawić w nim błędy, za które przepraszam, ale chciałam go dodać jak najszybciej! Za to mam dla Was małą nagrodę pocieszenia. W momencie, gdy moja wena postanowiła mnie opuścić, zrobiłam oto ten art. Czytajcie, oglądajcie i oceniajcie! :) Czekam na komentarze!