— 3. Hearts are made for breaking and for pain

Trójka przyjaciół niechętnie żegna Gryfonkę. Dziewczyna zakłada na ramię torbę, a do ręki bierze  tosta z dżemem. Wychodząc z wielkiej sali, przegryza parę razy kromkę. Kilka ciekawskich spojrzeń mierzy ją do momentu, aż znika za drzwiami. Spogląda na zegarek. Kolacja skończy się dopiero za dwadzieścia minut, a ona już postanowiła wyjść. Zatrzymuje się, a jej wzrok przykuwa fontanna, przy której uczniowie zatrzymują się, gdy organizowane są wyjścia  do Hogsmeade. Siada na zimnym murku i spogląda w niebo, które przykryły czarne chmury. Z zakazanego lasu dobiega ją głośne wycie wilkołaków, które zmieniły się przez trwającą pełnię. Powiewa lekki wiaterek, który rozwiewa jej włosy. Do jej nosa dobiega zapach perfum blondyna, które pewnie wsiąknęły w jej ubranie. Ponownie wraca myślami do chłopaka o blond włosach. Czy się zmienił? Dziś gdyby go nie znała, powiedziałaby, że jest to miły chłopak, z którym warto rozpocząć znajomość. Jednak przeszkadza jej w tym przeszłość, która atakuje ją z każdej strony. Wojna zmieniła zarówno ją, jak i jego. Nikt nie jest już taki sam jaki był. Przecież dowiedziała się o tym tego dnia, kiedy spotkali się po wojnie. Poczuła się wtedy… inaczej. Wszystkie jej smutki zniknęły, a ona skupiła całą swoją nienawiść na nim. Pomogło. Przestała martwić się co będzie jutro, gdy tylko widziała jego twarz w myślach. Poczuła się wtedy jak dziś, kiedy Ginny rozbiła w niej kamienną barierę.

~*~

Brunetka delikatnie stąpa po rozwalonej posadzce, na której wala się mnóstwo kamieni   i innych szczątków budynku szkoły. W dłoni trzyma różdżkę, z której końca wydobywa się biały dymek, oświetlający drogę. Próbuje usunąć przeszkodę spod swoich nóg, jednak jest za bardzo rozkojarzona, przez co kilka małych odłamków głazu uderza ją w stopy. Przeklina pod nosem i rozmasowuje obolałe miejsca.

- Pomóc ci? - słyszy głos.

Odskakuje przerażona i upada na zimną posadzkę, tłukąc sobie resztę ciała. Podnosi wzrok   i szybko go spuszcza, gdy zauważa kim jest osoba, przez którą będzie musiała stosować maści na siniaki przez miesiąc. Blondyn, niezrażony jej zachowaniem, wyciąga do niej rękę.

- Nie, dziękuję - odpowiada i samodzielnie podnosi się z ziemi, nie korzystając z jego pomocy. - Doskonale radzę sobie sama.

- Właśnie widzę Granger - odpowiada i chowa ręce do kieszeni.

- Odwal się Malfoy! - podnosi głos.

Spogląda na niego przez chwilę, a później odchodzi od chłopaka, otrzepując się z kurzu, który przyległ do jej ubrania.

- Granger! - krzyczy. - Zaczekaj.

Odwraca się, a on mocno wbija palce w jej ramiona, chcąc ją zatrzymać.

- To boli - warczy i wymyka się z jego uścisku.

Twarz Ślizgona zmienia swój wyraz. Przez ułamek sekundy można było na niej zobaczyć skruchę, jednak teraz ponownie przybiera postać chłopaka, z którego nie da odczytać się żadnych uczuć.

- Co tu robisz? - pyta, przerywając niezręczną ciszę pomiędzy uczniami.

- Pomagam odbudować Hogwart - oznajmia. - Tak samo jak ty, lecz z większym zapałem.

Uśmiecha się ironicznie. Hermiona rumieni się na twarzy, ale nie ze wstydu tylko ze złości.

- Ja go nie zniszczyłam! - warczy. - Tylko ty… ze swoimi przebrzydłymi koleżkami.

- Nie masz pojęcia jak było! Nic nie wiesz… - unosi się.

- To mi wytłumacz, albo nie… twoje słowa są dla mnie nic nie warte.

Ponownie chce odejść, lecz zatrzymuje ją jego dłoń, która mocno zaciska się na jej. Kiedy próbuje ją odwrócić, Gryfonka potyka się o kamień i spada wprost w jego ramiona, a on mocno przyciska ją do siebie.  Przez ciało dziewczyny przechodzi dreszcz, a jej nogi miękną pod wpływem dotyku jego ramion. Draco zakłada za jej ucho pasmo włosów, po czym szepcze:

- Czy mogłabyś wybaczyć osobie, która zrobiła wiele złych rzeczy?

- Zależy od osoby, tych złych rzeczy oraz jego starań – odpowiada i odzyskuje świadomość.

Szybko odpycha od siebie  wroga. Jej policzki wróciły już do swojego naturalnego koloru,  a cała złość nagle wyparowała gdzieś daleko. Draco uśmiecha się tajemniczo i po chwili znika z charakterystycznym dźwiękiem teleportacji. Szatynka styka się plecami ze ścianą, powodując, że zimno przechodzi przez jej ciało. Serce bije jej jak szalone, a myśli ponownie rozbiegają się na kilka stron, przez co nie może się skupić na tak prostych czynnościach jak sprzątanie szkoły. Opada na posadzkę i obejmuje się ramionami. Chowa głowę w dłonie,    a w ciemności swego umysłu zauważa jego stalowe oczy, które patrzą na nią   z zainteresowaniem.

~*~

Zastanawia się do dziś, czemu tak zareagowała. Może brakowało jej czułości, okazania jakichkolwiek uczuć. Po wojnie w Norze było cicho. Nikt się nie śmiał, nie pocieszał. Temat wojny został przykryty grubą warstwą cierpienia, przez co wszyscy stali się inni. To już nie był ten sam dom, w którym życie toczyło się od rana do nocy. Wzdycha, gdy kilka kropel deszczu spada na jej rękę. Szybko czaruje ochronną tarczę, przez którą ani jedna kropla nie może się przedostać.

Każdy się zmienił, stwierdza po chwili namysłu. Porównuje Rona, który był dla niej jedyną miłością, postrzegała ten związek z wielką przyszłością, a teraz nie wie na czym stoi.  A Malfoy? Dorósł. Tak samo jak ona, uświadomił sobie wiele ważnych spraw, które przedtem były dla nich błahostkami. Uśmiecha się pod nosem, gdy przypomina sobie te wszystkie kłótnie, które tak zawzięcie prowadzili. Zauważa, że dziś ani razu nie nazwał ją szlamą. Macha różdżką, a obok niej pojawiają się małe, pomarańczowe ptaszki, które ćwierkają radośnie. Wpatruje się w nie, nie zauważając, że zza kolumny ktoś obserwuje ją od kilku minut. Draco z zaciekawieniem przyglądał się Gryfonce, która rozmyślała, zamknięta w swoim świecie. Zauważył, że jej policzki przybierają wtedy śliczny, różowy kolor, a czekoladowe oczy znikają za powiekami.

Podchodzi do niej bliżej, aż w końcu zajmuje miejsce po jej prawej stronie. Dziewczyna wzdryga się, gdy czuje obecność drugiej osoby. Otwiera oczy i przygląda mu się podejrzliwie. Po chwili ponownie spogląda na ptaki, które zbliżyły się do uczniów i krążą wokół nich. Obydwoje czują, jak ich problemy powoli odpływają, a na usta pcha się delikatny uśmiech. Myślą, że spowodowały to pomarańczowe zwierzątka, jednak są w wielkim błędzie.

Nagle duch pociąga za linę, przez co z wieży rozbrzmiewa bicie dzwonu. Wymyślona przez nich obojga iluzja spokoju nagle znika. Wraz z nią powróciła szara rzeczywistość, a ptaki zniknęły. Gryfonka wciąga powietrze, ignorując zapach jej towarzysza i powoli wstaje  z murku.

- Gdzie idziesz? - pyta ją.

Gdy odchodziła poczuł dziwną pustkę, lecz nie mógł wytłumaczyć sobie czemu i dlaczego ta dziewczyna tak na niego podziałała. Ona jest jego wrogiem. Przez nią musiał spędzić miesiąc w Azkabanie, ale również dzięki niej został z niego uwolniony.

~*~

- Podejrzany Draco Malfoy! - po sali roznosi się wysoki głos Ministra Magii, a do pomieszczenia pod eskortą dwóch czarodziei, zostaje wprowadzony blondyn.

Hermiona zbiera się w sobie i zerka w jego stronę. Jego szata jest potargana, a ciało umazane jakąś czarną mazią i błotem. Kiedy zostaje usadzony na krześle pośrodku sali rozpraw, zauważa jego twarz. W oczach kryje się obłęd, a na policzkach widać coraz bardziej wystające kości policzkowe oraz fioletowe siniaki i kilka ran z zaschniętą krwią.

Szatynka spogląda na swoich przyjaciół. Harry ma taką samą minę jak ona, lecz Ron… uśmiecha się złośliwie w stronę oskarżonego. Minister zabiera głos.

- Rozpoczynam sprawę Dracona Lucjusza Malfoy’a, który zostanie osądzony o pomaganie Voldemortowi oraz odpowie za śmierć dwóch uczniów podczas bitwy o Hogwart. Czy oskarżony ma coś na swoją obronę?

Draco spuszcza głowę. Widać, że nie ma siły poruszyć palcem, a co dopiero wyznać prawdy. Hermiona postanawia interweniować, wstaje, a wszyscy czarodzieje spoglądają na nią. Oprócz jednych stalowych oczu, które nadal mierzą swym wzrokiem posadzkę. Jednak Gryfonka czuje, że jest zainteresowany nagłym poruszeniem.

- Oskarżony nie może złożyć zeznań… jest niedysponowany, dlatego ja chciałam wstawić się za nim jako jego obrońca.

- Hermiona! Co ty wyprawiasz! - warczy Ron.

- To co powinniśmy zrobić - szepcze do niego.

Ponownie odwraca się do publiczności, nawiązuje z każdym kontakt i kontynuuje.

- Jak każdemu wiadomo, Draco Malfoy został skazany na miesiąc pozbawienia wolności  w Azkabanie. Czy to już nie wystarczająca kara za wstąpienie do szeregów Voldemorta?  Z zeznań oskarżonego wynika, że został do tego przymuszony, więc moim zdaniem jego kara była nawet aż za długa. Co do oskarżenia o morderstwo. Brałam udział w bitwie. Draco Malfoy również, jednak wiele osób zezna, że nie zabił tych uczniów. Tak samo zeznaję ja. Proszę więc o to, aby oskarżony z dniem dzisiejszym został uniewinniony oraz aby jego akta zostały wyczyszczone z zarzutów, które mogą zaszkodzić mu w przyszłości. Dziękuję za wysłuchanie.

Na sali rozeszły się szepty, niektórzy głośno nie zgadzali się ze zdaniem uczennicy. Jednak gdy Minister ponownie zabrał głos, wszystko ucichło.

- Zeznania Hermiony Granger nie mogą być pominięte - zaczyna. - Inni świadkowie ani rodzina nie zgłosili się na rozprawę, tak więc jest ona jedyną ze stron, która może obronić Dracona. Zacznijmy więc głosowanie. Kto jest za tym, aby oskarżony wrócił do Azkabanu do końca swojego życia?

Kilku czarodziei spogląda  na swoich towarzyszy i podnosi ręce. W tym Ronald, który nadal mierzy swoją dziewczynę spojrzeniem. Widać, że ta sprawa nie potoczyła się po jego myśli.

- Kto jest za oczyszczeniem oskarżonego ze wszystkich zarzutów?

Do góry wystrzeliło o wiele więcej rąk, niż za pierwszym razem. Hermiona uśmiecha się do siebie.

- Oczyszczony ze wszystkich zarzutów - oznajmia i stuka młotkiem, aby zakończyć rozprawę.

~*~

- Bu! Ziemia do Malfoy’a! – śmieje się. - Mamy spotkanie prefektów zapomniałeś?

- Ja? Ja o wszystkim pamiętam - odpowiada i podnosi głowę do góry.

Hermiona chichocze pod nosem, lecz szybko przestaje, karcąc się za to w myślach.

- Jasne, uważaj bo uwierzę - stwierdza i odchodzi.

Blondyn przewraca oczami, po czym powoli rusza za nią, oglądając każdy jej idealny krok.

* * *

Kiedy setne hasło do gabinetu dyrektorki okazuje się być właściwie, uczniowie stają przed drewnianymi drzwiami. Hermiona puka w nie delikatnie i już po chwili słyszą pogodny głos Minerwy, która zaprasza ich do środka. Draco przepuszcza szatynkę w drzwiach, po czym siada na krześle obok niej. W pomieszczeniu nie zmieniło się nic, oprócz nowego portretu, na którym teraz smacznie chrapie Albus oraz zamiast miejsca, gdzie wylegiwał się feniks, umieszczona została duża poduszka, na której śpi obśliniony, włochaty kot.

- Niestety nie mamy dużo czasu, ponieważ mam spotkanie odnośnie balu z dyrektorami innych szkół. Myślę, że dla was wszystko jest jasne? Jeśli nie, to skrócę wam to szybko. Macie przywilej dodawania i odejmowania punków, lecz ostrzegam, że macie to robić tylko  i wyłącznie w momentach, gdy uczniowie sobie na to zasłużyli. Dobrze?
Obydwoje kiwają zgodnie głową, lecz na ustach Malfoy’a dodatkowo pojawia się wredny uśmieszek.
- Panie Malfoy, mówię poważnie - karci go dyrektorka, a on podnosi ręce w geście kapitulacji. – Wasze patrole będą się odbywać raz w tygodniu. Innymi dniami zajmuje się pan Filch albo prefekci o niższej randze. Przed każdym patrolem dostaniecie wiadomość jaki teren patrolujecie, więc myślę, że tutaj nie będzie żadnego problemu, ani wątpliwości.
Kobieta przewraca kartkę w swoim notatniku i poprawia okulary, które cały czas spadają jej  z nosa.
- Dobrze. Teraz kwestia waszego dormitorium.
- Czy ja dobrze usłyszałam naszego? - powtarza szatynka.
- Tak panno Granger. Waszego dormitorium - kontynuuje. - Tutaj macie mapę z dokładnymi instrukcjami jak do niego dotrzeć i hasło w tej kopercie, które zniknie kilka sekund po jej otwarciu. Mam nadzieje, że wam się spodoba. Dwa pokoje, salon i łazienka. Niestety, nie można było zrobić inaczej. Oczywiście do dyspozycji macie również łazienkę prefektów.
Uśmiecha się niezręcznie do swojej wychowanki. Ponownie przerywa swój monolog, aby spojrzeć w notatki. Uczniowie posyłają sobie szybkie spojrzenie. Obydwoje nie wiedzą co mają na ten temat sądzić. Kolejna dodatkowa sprawa, która będzie atakować ich i tak już słabe umysły.
- I… ostatnia sprawa do omówienia to bal. Myślałam nad klasycznym balem, bez żadnych przebieranek ani tym podobnych. Eleganckie suknie dla uczennic, a dla uczniów garnitury. Jeśli będziecie mieć jakieś pomysły jestem na nie otwarta. Zadania do wykonania będę wam wysyłała pocztą. Ale nie martwicie się… mamy jeszcze dużo czasu i na pewno bez problemu się z nim uporamy.
Kończy swoją wypowiedź i uśmiecha się do dwójki z tajemniczym błyskiem w oku.
- Och! Rany jak późno - patrzy na zegarek na swoim nadgarstku i szybko wstaje  z krzesła. - Idźcie już i nie zgubcie mapy oraz siebie. Dobrze?
- Jasne - odpowiada blondyn i wraz z Gryfonką wychodzą z gabinetu.

* * *

- To coś miało zawierać dokładne informacje - narzeka blondyn, próbując ponownie zerknąć na kartkę, którą trzyma w dłoniach dziewczyna.

- I takie zwiera - odpowiada.
- Ja tu widzę jakieś szlaczki, które prowadzą do nikąd - oznajmia, gdy zatrzymują się przy ścianie, w której powinno być wejście.
- Z mapy wynika, że to tutaj - szepcze Gryfonka i podnosi różdżkę, aby oświetlić miejsce przed nimi.
- Jesteś pewna? - pyta i korzystając z momentu nieuwagi koleżanki, wyrywa jej mapę.
- Ej! - krzyczy. - Oddaj ją!
- Od początku wiedziałem, że nie można tobie powierzyć nawigacji - odpowiada i uśmiecha się ironicznie.
- Malfoy - warczy. - Jesteśmy w dobrym miejscu, więc oddaj mi tę mapę!
Krzyczy ponownie i skacze, aby dostać kawałek papieru. Chłopak wyciąga rękę do góry, przez co Hermiona nie może jej dosięgnąć. W końcu zmęczona podskakiwaniem patrzy na niego gniewnie i zakłada ręce na piersi.
- To prowadź panie mądraliński - warczy.
Blondyn uśmiecha się triumfalnie i przygląda się mapie. Przelatuje wzrokiem trasę spod gabinetu, aż do miejsca gdzie powinno znajdować się ich dormitorium. Niestety musi przyznać, że Gryfonka ma rację.
- I co? - mówi zadowolona z siebie.
- Nie odzywaj się kobieto - warczy wkurzony.
Na twarzy Miony pojawia się szeroki uśmiech, po czym pokazuje blondynowi język. Odsuwa go na bok i wpatruje się w ścianę, rozmyślając.
- Podaj mi kopertę z hasłem - nakazuje mu.
Draco niechętnie podaje jej biały świstek papieru nadal obrażony o sprawę sprzed chwili. Szatynka rozrywa górę od koperty i wyjmuje z niego małą karteczkę.
- Ogień i lód - mówi nagłos. - Zapamiętaj lepiej, bo nie będę zawsze przy tobie, aby ci pomóc.
- Pilnuj swojego nosa Granger - odpowiada.
Miona chichocze cicho. Nagle ściana przed nimi zaczyna migotać i pojawiają się w niej duże, drewniane drzwi z metalową kołatką, przy której wyryte zostały dwa zwierzęta: lew i wąż. Blondyn spogląda na dziewczynę i dotyka okrągłej klamki. Drzwi uchylają się z lekkim zgrzytem, a prefekci wchodzą do swojego nowego dormitorium.

• rozdział krótki... za krótki, lecz dodaję, aby zachować dobry i nie za długi odstęp między rozdziałami. Dodany jest jednak z jednym dniem opóźnienia, a to tylko dlatego , że  moje bety nie miały zbytnio czasu. Co do treści; mamy w nim trochę retrospekcji, lecz one będą nam towarzyszyły jeszcze kilka razy  w opowiadaniu . Mam nadzieję, że się spodobał i ocenicie go w komentarzach :) Dziękuję za tak dużą aktywność :*