—17. Strip me off shame...

Muzyka

-Rozpoczyna się zabawa –westchnął Draco i posłał Hermionie oczko.- Gotowa?

Dziewczyna pokiwała głową, lecz w środku czuła się niepewnie. Obawiała się spotkania z zakochaną parą, bo zazwyczaj nie kończyło się dla niej dobrze. Pewność siebie Lavender kompletnie wybijała ją z rytmu i tak było również i tym razem. Blondynka szła z wysoko uniesioną głową, a rękę chłopaka ściskała najmocniej jak potrafiła. Był jej własnością. A ona nie zamierzała się nim z nikim dzielić. Hermiona o tym wiedziała i nie chciała się wtrącać w zaborcze zachowania dziewczyny. W ogóle nie chciała mieć nic do czynienia z dwójką uczniów. Niestety, oni jak na złość podążali za nią krok w krok. Jej słodkie spojrzenie skierowało się w ich stroną, a na jej ustach ponownie pojawił się uśmiech. Zachichotała pod nosem, widząc jak Gryfonka zaciska pięści ze złości.

-Hej, hej…spokojnie- usłyszała głos blondyna i spojrzała w jego stronę.

Spoglądał na nią z wyraźnym niepokojem w oczach, a jego palce muskały jej zaciśniętą dłoń, która pod wpływem jego dotyku napięła się jeszcze bardziej.

-Możemy iść, jeśli…

-Nie- odpowiedziała mocno i zabrała ręce ze stołu.- Nie będę od nich uciekać.

Zamknęła oczy i odliczyła do dziesięciu, gdy tylko ponownie je otworzyła poczuła się spokojniejsza. Draco przyglądał się jej z zaciekawieniem oraz i niepokojem. Myślał, że poznał wszystkie twarze tej tajemniczej Gryfonki, jednakże się mylił. I to bardzo. Teraz nie potrafił powiedzieć, co w niej widzi. Miał przez sobą zagubione dziecko, wściekłą nastolatkę oraz bombę, której niewiele brakuje do wybuchu. Był bezsilny. Nie spodziewał się takiej reakcji z jej strony, lecz jeszcze bardziej zdziwiła go jej stanowczość. Uszanował jej zdanie. Został, lecz w podświadomości spodziewał się najgorszego. Rozchichotana dziewczyna przeszła obok , nie zwracając na nich uwagi, po czym zajęła miejsce przy najbliższym stoliku. Ron wyprzedził ją i odsunął jej krzesło. Blondynka rozpromieniła się i ucałowała go w policzek, zostawiając ślad czerwonej szminki, który starła po chwili kciukiem.

-Dżentelmen się znalazł- skomentował to Draco.

Hermiona odwróciła wzrok od dwójki i spojrzała na blondyna z podniesioną barwią. Jego usta ułożone były w grymasie, wyrażając tym wstręt do zaistniałej sytuacji. Dziewczyna nie mogła pohamować śmiechu.

-Ty mi nie przysunąłeś krzesła- oburzyła się i założyła ręce na piersi.

Draco odwrócił się w jej stroną, a łokcie oparł na stole, przy okazji kładąc na nich swój podbródek. Wiedział, że nie będzie mógł jej stąd wyprowadzić, lecz postanowił i tak działać. Obrał inną taktykę, która okazała się być skuteczna.

-Granger…-westchnął do niej, a ona uśmiechnęła się uroczo.- Kiedyś się zrewanżuję.

-No ja mam nadzieję!

Parsknął pod nosem widząc jej poważną minę. Miał nadzieję, że chociaż na moment zwróci jej uwagę na coś zupełnie innego niż na siedzącą obok ich parę, jednak nie udało się. To działo się tak szybko… nie zdążył zareagować. Kelnerka wyszła zza lady, a na tacy niosła dwa kufle wypełnione ciepłym piwem kremowym, z którego wydobywał się przepiękny zapach. Kobieta podeszła do ich stolika, a gdy już miała sięgnąć dłonią po napoje, potknęła się, a taca i jej zawartość uderzyła w stół, rozlewając się na ubranie Hermiony. Dziewczyna odskoczyła szybko od stołu, powodując, że krzesło, na którym siedziała z hukiem uderzyło o ziemię. Spojrzała na siebie i westchnęła pod nosem. Była cała mokra. Sukienka przykleiła się do jej ciała, a lepki napój zastygał na jej skórze. Kelnerka, gdy już podniosła się z ziemi, podbiegła szybko do dziewczyny, która jednak nie zwracała uwagi ani na nią ani na jej przeprosiny. Podniosła wzrok i skupiła swoją uwagę na jednej osobie. Blondynka chichotała pod nosem, a w jej oczach widziała czysty triumf. Zacisnęła ręce w pięści. Czuła, że Draco podchodzi do niej od tyłu i chce złapać ją za ramię, lecz ona nie może… nie chce, aby jej dotknął. Wtedy wszystko skupiłoby się na nim, a teraz pragnęła jedynie… zemsty? Jego dłoń powoli zbliżała się do jej skóry. Czuła od miejsce, które zaraz dotknie pulsujące ciepło. Nie mogła.. Lavender uśmiechnęła się do niej sztucznie i  wsunęła nogę pod stół, dając jej do zrozumienia, że to właśnie ona to zrobiła.

-Oj- wyszeptała i wzruszyła ramionami.

Coś pękło. Nie mogła więcej. Dłoń Dracona nie zdążyła jej złapać. Podeszła do blondynki i kopnęła w krzesło, na którym siedziała. Blondynka niesmaczna i poirytowana wstała i zadarła głowę do góry. 

-To już przekroczyła wszelkie granice Brow- wysyczała Hermiona. – Co chcesz osiągnąć?! Naprawdę cię nie rozumiem. Zachowujesz się jak rozpieszczona nastolatka, której sprawia radość niszczenie życia innym. Czego więcej ode mnie oczekujesz?! Masz Rona, na tym ci zależało tak?! Zdobyłaś go już we wakacje. A więc o co chodzi w tej chorej rywalizacji?

-Jeszcze się pytasz? –Spytała oburzona.-Myślisz, że nie wiem, że nadal mącisz Ronowi w głowie!

Gryfonka zaśmiała się szyderczo i złapała dziewczynę za kołnierz koszuli.

-Posłuchaj mnie, bo powiem to tylko raz- wysyczała jej do ucha.- Nie czuję nic do tej zdradzieckiej świni, więc droga wolna. Nie interesuje mnie wasze życie, wasze sprawy. Nic! Daj mi po prostu święty spokój, bo nasze następne spotkanie skończy się o wiele gorzej.

Draco złapał ją za ramiona i odciągnął od przerażonej blondynki. Hermiona niechętnie puściła ubranie dziewczyny, a gdy usłyszała głos Dracona od razu wróciła do rzeczywistości.

-Chodź- wyszeptał jej do ucha.- Pójdziemy do toalety i zmyjemy to z ciebie.

Szatynka pokiwała głową i pozwoliła się kierować w stronę drzwi. Na jej policzkach pojawił się czerwony rumieniec, gdy zdała sobie sprawę z tego co przed chwilą zrobiła. Uczucie zażenowania potęgowało spojrzenie ludzi znajdujących się w pubie. Gdy spoglądała na nich, od razu odwracali wzrok i powracali do normalnych czynności, lecz ona wiedziała, że całą sytuację oglądali z zapartym tchem, próbując zapamiętać każde słowo. Od jutra zaczną się plotki. Wyszarpała się z uścisku blondyna i weszła do łazienki. Oparła swoje łokcie o umywalkę, a twarz skryła w dłoniach. Słyszała kroki blondyna za sobą. Nic nie mówił. A ona chciała coś usłyszeć… cokolwiek. Przetarła twarz i odkręciła zawór. Włożyła swoje ręce pod strumień zimnej wody i oblała swoją twarz. Nie obchodził ją makijaż. Chciała zmyć z siebie cały wstyd, lecz nie było to możliwe. Podniosła głowę i spojrzała na swoje odbicie w lustrze. Po jej twarzy spływały krople wody, które na policzku złączyły się w jedną i spadły do umywalki. Draco opierał się plecami o ścianę i spoglądał na nią uważnie. Jej wzrok również skakał po jego twarzy próbując zauważyć jakikolwiek znak, który powiedziałby jej czy zrobiła dobrze czy wręcz na odwrót. Nic. Blondyn złapał w dłoń mały ręcznik, który wisiał na ścianie i podał jej, aby mogła przetrzeć twarz. Skorzystała z jego pomocy. Usiadła na blacie obok umywalki, a plecy oparła o lustro. Głowę przekrzywiła w bok i spojrzała w jego błękitne oczy. Stał tuż przy niej. Opierał się bokiem o blat. Dzieliły ich od siebie centymetry.

-Przynajmniej nie musiałeś tego pić –uśmiechnęła się i wskazała na swoje ciało.

-Muszę powiedzieć, że teraz twoja propozycja wygląda o wiele bardziej kusząco- odpowiedział i uniósł brew do góry.

Gryfonka uderzyła go w ramię, choć później na jej ustach pojawił się mimowolnie delikatny uśmiech.

-Dałam niezły pokaz, co?-Spytała.

Draco pokiwał głową, lecz nic nie odpowiedział, czym jeszcze bardziej rozdrażnił dziewczynę. Odszedł od niej i przystanął przy wyjściu z pomieszczenia. Spojrzał na nią i łagodnie się uśmiechnął.

-Poczekam za drzwiami –oświadczył.- Spróbuj zmyć z siebie to piwo i wrócimy do Hogwartu.

Dziewczyna pokiwała głową i zeskoczyła z blatu.

-A! Granger…- odwrócił się do niej.- Dobrze zrobiłaś. W końcu ktoś musiał zrobić z nią porządek.

Spojrzała na niego dociekliwie, lecz nie zauważyła żadnych oznak kłamstwa. Pokręciła głową i uśmiechnęła się delikatnie.

-Dziękuję- wyszeptała.

***

Nadszedł w końcu ten dzień. Cała szkoła od samego ranka tętniła życiem. Nawet największe śpiochy dzisiaj zrobiły wyjątek i zeszły punktualnie na śniadanie. W Wielkiej Sali panował idealny klimat, o który, jak co roku zadbał gajowy. Hagrid siedział z dumnie uniesioną głową, cały czas zerkając na miny uczniów, na których ogromne wrażenie robiły dekorację. Flagi czterech domów w Hogwarcie na ten dzień zniknęły ze ścian. Może miało to oznaczać , że ma to być dzień bez żadnych barier między uczniami, albo po prostu nie komponowały się z resztą dekoracji. Czarno-białe serpentyny zwisały po ścianach tworząc złowieszcze pajęczyny, przez które co po chwilę przenikały duchy.  W kątach sali stały ogromne dynie z złowieszczymi uśmiechami. Na stolikach również znajdowały się podobne, lecz już w mniejszych rozmiarach. Potrafiły natomiast mówić, a ich skrzeczący głos obijał się o ściany pomieszczenia echem. Uwielbiały wtrącać się w rozmowy, wyśmiewać się i straszyć uczniów. Uroki tego święta, westchnęła Hermiona i zajęła miejsce koło Ginny, która wcinała ruszający się makaron. Gryfonka spojrzała na najnowsze przysmaki na stole i z niesmakiem stwierdziła, że pomimo tego jak bardzo odczuwa głód, tego dziwnego śniadania nie zje. Nalała sobie natomiast krwistoczerwonego soku, który ku zaskoczeniu dziewczyny, smakował jak słodkie maliny. Jej wzrok przez moment zatrzymał się złączonych dłoniach Harry’ego i Ginny, dla których najwidoczniej wypad do wioski okazał się być bardzo znaczący. Uśmiechnęła się pod nosem i odwróciła wzrok, aby para mogła nacieszyć się sobą bez jej wścibskiego wzroku. Rozejrzała się natomiast po sali. Nie zauważyła czupryny blond włosów, lecz jej uwagę zwróciła grupka rozchichotanych Gryfonek, które bez żadnych ogródek spoglądały na nią wymownie i szeptały, co po chwilę chichocząc pod nosem. Główną przywódczynią świty był nie kto inny, a Lavender. Swoje blond loki spięła wysokiego kucyka, który z każdym ruchem jej głowy skakał na boki. Gdyby nie iście ślizgoński uśmiech widniejący na jej ustach, można by pomylić ją ze słodką dziesięciolatką, która wprost uwielbia różowy. Hermiona fuknęła pod nosem, ale nie skomentowała zachowania dziewczyny. Nie obchodziło jej co takiego mówiła swoim przyjaciółką, już dawno nie zwracała uwagi na opinię innych ludzi. Jednakże wolała, gdy jej zachowanie w barze było kwitowane śmiechem, niż słowami „Nie poznaje jej już” czy „To nie ta sama osoba”. Strach czy też odraza w oczach innych ludzi najbardziej ją bolała.  Nie czuła w sobie tej wielkiej zmiany, o której wszyscy mówili. Fakt, wtedy nie opanowała swoich emocji i nie zachowała się jak powinna się zachować osoba o jej sławie i posadzie, lecz każdemu zdarza się chwila słabości. Niestety, teraz musi za nią płacić. Miała cichą nadzieję, że jej osoba nie utrzyma się zbyt długo na językach szkoły. Każda sensacja kiedyś będzie musiała się skończyć. Nawet z nią i Malfoy’em w roli głównej. Parsknęła pod nosem, przypominając sobie jak niedorzeczne plotki słyszała w przeciągu tych kilku dni. Poznała wiele nowych faktów o sobie jak i o jej romansie z Draconem, w który wplątana była również Lavender. Niemiłe komentarze lały się strumieniami, lecz zatrzymywały się w drodze do jej podświadomości i spływały po wybudowanym murze, który nauczyła się budować od blondyna. Dobrze wiedziała, że teraz potrzebuje właśnie odgrodzenia się od świata, chwili spokoju.

-Witam wszystkich w tym szczególnym dniu!- głos dyrektorki wyrwał dziewczynę z rozmyślań. –Jak już zapewne wszyscy wiecie dziś odbędzie się symboliczne wydarzenie, czyli Noc Duchów. Mam nadzieję, że choć przez ten jeden wieczór zapomnicie o nauce i spędzicie miło czas ze swoimi przyjaciółmi.

Uśmiechnęła się przyjaźnie, a uczniowie zaczęli bić brawa.

-Pamiętajcie jednak, że w poniedziałek lekcje odbędą się zgodnie z planem, więc jakakolwiek nieobecność będzie nieusprawiedliwiana. Smacznego!

Dyrektorka zajęła miejsce za stołem nauczycielskim i zaczęła jeść swoje nienapoczęte śniadanie. Hermiona odwróciła się w stronę przyjaciół, którzy z uśmiechem spoglądali na nauczycielkę.

-Próbuję przywrócić Hogwart do czasów…

-Albusa –dopowiedział za nią Harry, a Hermiona pokiwała głową.- Dobrze jej idzie.

Dziewczyna uśmiechnęła się smutno na wspomnienie starszego dyrektora, który był dla nich ogromnym wzorem. Jego śmierć dużo zmieniła, lecz również dużo wprowadziła do ich życia. Nauczył ich jacy powinni być. Przedstawił im słodki świat magii. A później… oddał życie za dobro reszty.

-Masz jakieś plany na wieczór Hermiono?- ciszę przerwała Ginny, która chciała jak najszybciej pozbyć się z twarz przyjaciół ponurych min.- Może wpadniesz do Pokoju Wspólnego? Pogramy w Eksplodującego Durnia albo… poczytany książki?

Harry spojrzał na nią zdziwionym wzrokiem, przy okazji uderzając ją delikatnie w nogę pod stołem. Ginny zignorowała zachowanie swojego chłopaka i nadal oczekiwała na odpowiedź przyjaciółki.

-Książki?- Zdziwiła się Gryfonka.- Ginny mów o co chodzi…

-O nic przecież nie chodzi! Już nie mogę się martwić o przyjaciółkę? Znaczy się… cały czas siedzisz w swoim dormitorium z Malfoy’em… znaczy się do Malfoya nic nie mam. No może troszkę. Ale! No w sumie chcę spędzić z tobą więcej czasu. Prawda Harry?

Odwróciła się do chłopaka i zmierzyła go wymownym spojrzeniem. Czarnowłosy pokiwał głową i przełknął ślinę. Nienawidził być wplątany w sprawę, o której nie miał pojęcia, a najwidoczniej Ginny próbowała odwieść Hermionę od jakiś planów.

-Ginny?- Gryfonka spojrzała na nią z wyczekiwaniem i uniosła jedną brew do góry.- Powiesz mi o co dokładnie chodzi?

-O nic! Naprawdę! –Zapierała się, lecz w końcu pod naporem srogiego wzroku przyjaciółki, odpuściła. Westchnęła i wzruszyła ramionami. –Wiem, że Draco zaprosił cię na tą jego imprezę… Może masz rację… może się zmienił, ale… no zrozum! Pójdziesz tam sama i jeśli coś ci się stanie…

-Jestem już dorosła, potrafię o siebie zadbać- uspokoiła ją Hermiona.- Rozumiem, że możesz mu do końca nie ufać i nie dziwię ci się. Lecz musisz zaufać mi, dobrze?

Ginny pokiwała głową niechętnie. Nadal była zaniepokojona oraz bała się o swoją przyjaciółkę, lecz wiedziała, że gdy będzie nalegała jeszcze bardziej pogorszy sytuację. Nie chciała również się kłócić, bo obawiała się, że doprowadzi to do kolejnej rozłąki, której by  nie zniosła.

-Lecę do biblioteki – stwierdziła Hermiona i zabrała swoją torbę.-Może zdążę jeszcze dzisiaj skończyć wypracowanie na poniedziałek.

Ginny pokręciła głową z niedowierzaniem, ale uśmiechnęła się mimowolnie. Starsza Gryfonka ucałowała ją w policzek i puściła oczko do Harry’ego, po czym zniknęła w tłumie wychodzących uczniów.

-Nie wyglądasz na przekonaną…- zaczął Harry.

-Bo nie jestem- odparła oburzona.- Nie przeszkadza mi, że trzyma się z Draconem. Wydaje się być inny, lecz kto wie jaki jest wraz ze swoimi kolegami. A jeśli powie coś… obrazi ją znowu? Albo… Nie chcę po prostu żeby cierpiała.

-Chcesz mieć ją na oku?- Spytał.

-Zauważy nas od razu, gdy tylko tam wejdziemy – skrzywiła się ruda.

-A gdybym poprosił Daniela, aby jej pilnował?- spytał i złapał ją za rękę.

Ginny przez moment rozważała propozycję swojego chłopaka. Oczywiście, że miała również i do niej mieszane uczucia, lecz co innego jej pozostało? Daniel był jedyną osobą, która nie będzie rzucała się w oczy we własnym Pokoju Wspólnym. Zgodziła się.

***

Gdy tylko wróciła z biblioteki rzuciła torbę w kąt pokoju. Dała radę. Napisała esej i teraz nie będzie musiała się martwić, że wszystkie zadania zostaną jej na niedziele. O nie. Hermiona postanowiła ten dzień spędzić w końcu na słodkim lenistwie i planowaniu dekoracji na nadchodzący bal, którym dyrektorka bardzo się ekscytowała, a ona nie chciała jej zawieść. Położyła się na kanapie, a za głowę włożyła dwie poduszki. Spojrzała w stronę ognia, który żarzył się w kominku, lecz po drodze jej uwagę przykuła do połowy opróżniona szklanka ognistej oraz porozrzucane części garderoby, które walały się po całej podłodze. Wstała nagle i odwróciła się w stronę uchylonych drzwi do pokoju Ślizgona, z którego dochodziło ciche pogwizdywanie. Nagle wyłonił się blondyn. Jego włosy rozrzucone były we wszystkie strony, a w dłoniach trzymał biały podkoszulek. Wszystko wyglądałoby normalnie, gdyby nie jeden tyci szczegół. Malfoy paradował w samych majtkach. Hermiona pisnęła pod nosem, gdy tylko chłopak odwrócił wzrok w jej stronę, czując jej wzrok na sobie. Na jego ustach pojawił się uśmiech, a ona czym prędzej opuściła wzrok i zabrała torbę z zamiarem zamknięcia się w swoim dormitorium.

-Gdzie tak uciekasz?- Spytał, wychodząc z pokoju.

-Zaraz rozpocznie się kolacja- odpowiedziała i ścisnęła metalową klamkę, która była jej jedynym oparciem.- Muszę się przebrać w coś bardziej eleganckiego.

-W to nie wątpię –odpowiedział, a ona czuła jego oddech na swojej szyi.- Czyżby odważna Gryfoneczka bała się spojrzeć na półnagiego mężczyznę?

Szatynka fuknęła pod nosem i kierowana impulsem odwróciła się w jego stronę i wymierzyła w niego wskazujący palec.

-Nie, nie boję – wysyczała i dźgnęła palcem w jego ramię, później orientując się, że dotknęła jego skóry.

Na jej policzkach pojawił się ogromny rumieniec, a Draco skwitował to uśmiechem. Fuknęła pod nosem, widząc jego reakcję. Odwróciła się i chwyciła klamkę, którą szarpnęła jak najmocniej. Trzask drzwi rozniósł się echem po salonie.

-Głupi Malfoy –warknęła pod nosem i oparła się plecami o drzwi.

***

Kolacja przeminęła w miłej i spokojnej atmosferze. Wielka Sala po raz pierwszy od czasów wojny przypominała starą, dobrą salę, w której jak zazwyczaj panował gwar, a nie głucha cisza. Rozmowy uczniów niosły się po pustych korytarzach Hogwartu, w którym wiał porywisty wiatr. Pogoda idealnie wkomponowała się w charakter tego święta. Drzewa Zakazanego Lasu uginały się pod naporem wiatru, który porywał ich liście i niósł daleko stąd. Na niebie uformowały się szare chmury, które oczekiwały na idealny moment, aby wypuścić ze swoich zbiorników krople deszczu. Lecz uczniowie, którzy przebywali w szkole nie musieli obawiać się nieprzyjemnej pogody. Zasiedli właśnie do stołu, na którym pojawiły się przeróżne przekąski. Duchy latały pomiędzy posiłkami, siadały przy stołach i wdawały się w rozmowy z uczniami, najczęściej z tymi z młodszych roczników, aby pokazać im, że nie są tacy straszni. Hermiona spędziła ten wieczór z przyjaciółmi, wspominając dawne czasy oraz rozmawiając na błahe tematy. Lecz gdy ponownie wróciła do dormitorium cały zapał z niej wyparował. Od razu skierowała się do pokoju, lecz nawet przez grube ściany szkoły, słyszała jak Draco przeklinał brak czasu. Najwyraźniej przygotowania do imprezy nie szły mu za dobrze. Gryfonka otworzyła szafę i wyciągnęła z niej kupiony stój. Przejechała dłonią po delikatnym materiale i westchnęła. Nagle rozległo się pukanie do drzwi. Draco z wielkim uśmiechem spoglądał na nią, próbując zawiązać krawat. Szło mu dość mizernie, więc Gryfonka zabrała sprawy w swoje ręce i zawiązała go na jego szyi.

-Poradziłbym sobie-odpowiedział z przekąsem.

-W to nie wątpię- uśmiechnęła się i założyła ręce na piersi.- Coś chciałeś?

-Muszę na chwilę wybrać się do Hogesmeade, ponieważ ci idioci rozbili kilka butelek ognistej.

-Co to ma wspólnego ze mną? -przerwała mu z niechęcią w głosie, spowodowaną wspomnieniem o alkoholu.

-Nie jestem pewny czy zdążę wrócić przed imprezą, trafisz sama?

-Nie obejdzie się bez tych kilku butelek?- Spytała i skrzywiła się na samą myśl o zejściu do jamy węża bez żadnego wsparcia.

-Aż tak będziesz za mną tęskniła?

Hermiona zaśmiała się szyderczo i złapała dłonią za drzwi, które przybliżyła w stronę Dracona, powodując, że musiał się wycofać o dwa kroki.

-Nie, nie będę- odpowiedziała i zmierzyła go wrednym wzrokiem.- Jeśli to tyle…?

Zatrzasnęła mu drzwi przed nosem. Drugi raz tego samego dnia. Wydawało się by, że jej pokój stał się nie tylko azylem od świata, lecz również od Ślizgona, który swoim zachowaniem najczęściej uderzał w jej słabe punkty, co natomiast powodowało, że traciła nad sobą kontrolę. A tego nienawidziła.

-Spokojnie księżniczko!- Usłyszała jego krzyk zza drzwi.- Książe Zabini oddeleguje cię na imprezę, a tam ja już się tobą zajmę.

-Jeśli nie będzie miał białego rumaka to chyba będę musiała odmówić… -odpowiedziała mu, a na jej ustach pojawił się mimowolnie uśmiech.

-Zobaczę co da się zrobić wasza wysokość – zaśmiał się i odszedł.

• Witam! Nie ma to jak dodać rozdział w Prima Aprillis. Żartu niestety Wam żadnego nie zrobię, bo jestem dość kiepska w tym, ale w rekompensatę dodaję te oto moje wypociny. Mam nadzieję, że się spodobają :) Pisało mi się dość ciężko, ponieważ miałam strasznie dużo nauki w szkole, a z tym równał się brak czasu, a za nim szedł brak weny. Ale liczy się, że jestem! :* Jeśli czytacie nie zapomnijcie skomentować! Każda opinia jest dla mnie bardzo ważna :) Wesołych Świąt!!