— 9.( cz. 2)I can't drown my demons, they know how to swim.

Postanowiłam zmienić czas na przeszły. Lepiej mi się w nim piszę :) 

Stukot obcasów rozniósł się po korytarzu, w którym samotnie tańczył wiatr. Ogniki świec, postawionych na metalowych kandelabrach, uginały się pod jego powiewami, sprawiając wrażenie, że zaraz zgasną i zostawią hol w mrocznych ciemnościach. Hermiona założyła ręce na piersi i delikatnie pocierała palcami o skórę ramion, aby choć trochę się ogrzać. Jednak, gdy dopadł ją zimny jak lód wicher, przez jej ciało przeszły dreszcze.  Nie przejęła się tym zbytnio. W jej głowie panował huragan myśli, który był bez porównania gorszy od doskwierającego zimna.  Dziewczyna swoim wzrokiem wiodła za końcówką czarnego materiału, którym była szata nauczycielki.  Peleryna powiewała na wietrze, trzepocząc donośnie.  Za każdym razem, gdy skręcały Gryfonka przez moment widziała profil dyrektorki.  Na jej czole widniały zmarszczki spowodowane niepokojem, a jej usta były zaciśnięte w wąską linię. Dobrze pamiętała minę nauczycielki, która pojawiała się na lekcjach, gdy ktoś się spóźniał lub nie wykonywał jej zaleceń. Była zła, jednak w jej oczach krył się niepokój, który sprawiał, że obraz kobiety łagodniał i pokazywał, że tak naprawdę się martwi.  Gdy ponownie skręciły, szatynka zauważyła obszerne drzwi, prowadzące do skrzydła szpitalnego.  Jej oddech stał się płytszy, a ręce zaczęły dygotać ze strachu. Nigdy nie odczuwała, aż takiego strachu kiedy miała wejść do tego pomieszczania.  Nawet wtedy, kiedy w drugiej klasie Harry spadł z miotły, albo wtedy, kiedy Ron leżał tu przez pewien czas, po ugryzieniu przez Łapę. Wtedy owszem, była zestresowana, jednak w duchu wiedziała, że nic im nie będzie. Po wojnie straciła pewność, że w Hogwarcie byli bezpieczni.  Czuła, że prędzej czy później dawni poplecznicy Voldemorta wrócą, a wtedy ponownie odczuje jakąś stratę.  Dyrektorka popchnęła drzwi, które wydały z siebie zgłuszony zgrzyt.  Hermiona wychyliła głowę zza pleców kobiety i rozejrzała się dokładnie po pomieszczeniu.  W skrzydle tylko jedno łóżko było zasłonięte śnieżnobiałym parawanem, a gdy jej wzrok zatrzymał się na nim przez chwilę, poczuła jak jej brzuch skręca się z niepokoju. Na pozostałych łóżkach prześcieradła założone były perfekcyjnie, że nie widać było żadnego zagniecenia.  Promienie księżyca, który zerkał przez wielkie okna, sprawiał, że biel biła po oczach. Hermiona zmrużyła powieki i wolnym krokiem ruszyła za nauczycielką. Do jej nosa doleciały przeróżne zapachy ziół i eliksirów. Czuła również zapach lawendowego kadzidełka, który miał zamaskować odór choroby i śmierci. Im bliżej podchodziła w jej głowie pojawiały się złowrogie myśli. Nie miała pojęcia, w jakim był stanie, nie wiedziała, co się wydarzyło, nie miała pewności, że będzie żył. Ostatnia myśl sprawiła, że jej nogi się pod nią ugięły.  Gdy nauczycielka odsunęła zasłonę, dziewczyna wydała z siebie stłumiony jęk. Twarz chłopaka była nienaturalnie blada, jego ramiona były pełne zadrapań, jakby ktoś ciągnął go przez stertę kamienni.  Gryfonka usiadła na dołożonym krześle i wypuściła z siebie powietrze, uświadamiając sobie, że trzymała je odkąd zobaczyła blondyna. W pewnym sensie z jej serca spadł ogromny ciężar, sprawiając, że jej oczy zaszkliły się od łez. Czuła ulgę.  Jego klatka piersiowa unosiła się powoli, a powieki od czasu do czasu mrugnęły, próbując się od siebie odkleić.  Rozległ się zgrzyt i do skrzydła wkroczyły dwie osoby.  Niechętnie odwróciła wzrok od Dracona i spojrzała na przybyszy. Przy parawanie stanął profesor Slughorn. Z jego twarzy zniknął wyraz rozmarzenia, a zastąpił go poważny i zdeterminowany. W ręce trzymał miniaturowy kufer, który położył na stoliczku koło łóżka. Drugą osobą był Daniel, jego oczy mierzyły Gryfonkę zatroskanym spojrzeniem.  Stanął koło niej, a swoją dłoń oparł o oparcie krzesła.

-Co się mu stało?-zapytał zachrypniętym głosem.

-Znalazł go profesor Hagrid- oznajmiła Minerwa, nie spuszczając wzroku z czynności, które wykonywał nauczyciel Eliksirów.- Nie wiemy, co dokładnie się stało, jednak obrażenie wyglądają na skutki zaklęcia paraliżującego.

Hermiona wciągnęła do płuc nowe powietrze, w którym poczuła zapach świeżego imbiru, który wydobywał się z kuferka nauczyciela. Po rzuceniu zaklęcia, które sprawdza obrażenia wewnętrzne staruszek zaczął nerwowo pstrykać palcami, po czym długo szukał potrzebnej mikstury w swoim malutkim arsenale.  Ostatecznie wyciągnął fiolkę, wypełnioną żółtą cieczą.  Delikatnie, lecz stanowczo rozchylił usta blondynowi i wlał do nich eliksir. Moment czekali w całkowitej ciszy, a gdy na policzkach chłopaka pojawiły się rumieńce, na twarzach zebranych pojawiły się łagodne uśmiechy.

-Co teraz?-zapytała Gryfonka, siląc się, aby jej głos się nie załamał.

-Pani Pomfrey zajmie się ranami zewnętrznymi- oznajmił mistrz Eliksirów, pakując swój dobytek.- Jutro powinien się już obudzić, jednak nie wiadomo jak jego ciało przyjmie eliksir. Bądźmy dobrej myśli.

Uśmiechnął się życzliwie w stronę nadawcy pytania. Dziewczyna łagodnie kiwnęła głową.

-Jest już późno. Horacy, chodź ze mną porozmawiać z Madame Poppy o dalszym leczeniu, a wy jak najszybciej idźcie do łóżek!

Uczniowie pożegnali się z nauczycielami, a Hermiona jeszcze chwilę spoglądała w stronę blondyna, lecz pociągnięta za rękę przez Daniela, odeszła wraz z nim.  Korytarze były skąpane w mroku.  Płomyki świec zgasły, przez panującą na dworze burze.  Z nieba cięgiem spadały drobne krople deszczu, które uderzały o kamienną posadzkę, wydając z siebie kojący plusk.  Hermiona zatrzymała się na moment i spojrzała w zachmurzone niebo, które przecięła błyskawica. Uwielbiała burze, gdy była mała jej rodzice zakazywali patrzyć na jej piękno, tłumacząc, że to niebezpieczne. Jednak ona nigdy nie słuchała.  Zawsze pooglądała to wspaniałe zjawisko natury z niemałą fascynacją.  Podskoczyła ze strachu, gdy koło niej pojawił się Daniel. Chłopak również swój wzrok skierowany miał w stronę nieba. Na jego ustach błąkał się delikatny uśmiech, powodujący, że na jego policzkach pojawiły się dwa dołeczki.

-Lubisz burzę?- zapytał i skierował swój wzrok na nią.

Jego oczy spoglądały na nią dyskretnie... z pewnym dystansem.  Gryfonka nie potrafiła wypowiedzieć żadnego słowa, więc speszona pokiwała tylko głową.

-Ja też- odpowiedział i wystawił rękę za okno.

Kropelki wody uderzały w jego dłoń i spływały po niej, aby opaść na ziemię, a w zagłębieniach stworzyć kałużę. Gryfonka spoglądała na jego twarz, próbowała przypomnieć sobie jego złośliwy uśmiech, czy dźwięk głosu, który sprawiał, że miała ochotę mu przyłożyć. Jednak, nie potrafiła. Mówił teraz majestatycznie, opowiadając o swoim zauroczeniu pogodą. Hermiona ledwo słyszała jego głos, przez grzmoty i błyskawice, które uderzały ze wzmocnioną siłą.  Zerwał się wicher, a konary drzew kłaniały się przed nim jak poddani kłaniają się królowi. Gdy dotarł do murów zamku, przedostał się przez otwarte okna i uderzył mocnym podmuchem w uczniów.  Szatynka zadrżała z zimna. Daniel bez zastanowienia ściągnął z siebie marynarkę i założył na jej ramiona. Dziewczyna wyszeptała podziękowania, a w jej głowie pojawił się obraz z pierwszego dnia szkoły. Wtedy również ktoś dał jej swoją marynarkę, jednak ta pachnie inaczej.  Subtelny aromat tamtej został zamaskowany intensywną wonią Ognistej. Hermiona nie lubiła tego zapachu, a po dzisiejszych wydarzeniach jeszcze bardziej zraziła się do tego trunku.

-Ja już pójdę- oznajmiła i powoli zaczęła zdejmować okrycie.

Zatrzymała ją jego dłoń, która ponownie założyła na jej ramię rękaw. Czuła jak jego palec przejeżdża po nagiej skórze jej ramion i zastygła w bezruchu. 

-Odprowadzę cię- powiedział.

-Nie trzeba. Dam sobie radę sama.

Skręciła w korytarz, który prowadził do jej dormitorium. Słyszała za sobą jego kroki, które z każdą następną chwilą zbliżały się niebezpiecznie blisko jej.

-Granger nie rób z siebie feministki- uśmiechnął się enigmatycznie. – Nalegam.

Złapał ją za ramię i obrócił w swoją stronę.

-Nie potrzebuję ochroniarza- westchnęła.- Sama bez problemu dotrę do swojego pokoju.

-Poczekaj!- krzyknął, gdy ponownie przyśpieszyła kroku.

-Chciałem cię za dzisiaj przeprosić. Zachowałem się jak debil- mówił nadal idąc w jej stronę.

-Debil? To mało powiedziane- odwarknęła.

Jednak do jej przystani myśli, przybił nowy statek, z podpisem „Harry”. Przystanęła i odwróciła się do zdzwionego jej zachowaniem chłopaka.

-Czy… Harry?

-Jest w swoim dormitorium cały i zdrowy- oznajmił i uśmiechnął się przyjaźnie.

-Dziękuję- powiedziała i zdjęła z siebie marynarkę. – Dalej pójdę już sama.

Chłopak niechętnie pokiwał głową.

-Ale marynarkę zabierz ze sobą. Tobie bardziej się przyda.

Hermiona popatrzyła na Daniela jeszcze przez chwilę. Założyła na siebie ponownie część jego garderoby i uśmiechnęła się subtelnie.

-Dobranoc.

-Kolorowych snów-odpowiedział, gdy dziewczyna zniknęła za zakrętem.

* * *

Gdy tylko zniknęła za filarem, postanowiła przyśpieszyć kroku.  Oddychała szybko i ciężko, a z jej ust wydobywała się biała mgiełka, która spowodowana była zimnym powietrzem.  Wyszeptała zaklęcie Lumos, gdy tylko weszła do następnego korytarza, który pozbawiony był okien.  Słabe światło z różdżki oświetlało jej kawałek podłogi i ściany, na których powieszone były obrazy, a w nich spały ważne osobistości dla świata czarów. Gdy nakierowała światło wyżej, zauważyła wielki pomnik chimery, której oczy patrzyły na nią z nienawiścią, a z otworzonej paszczy wystawały potężne zęby, które w każdej chwili mogłyby wgryźć się w jej skórę. Przełknęła ślinę, jednak ponownie ruszyła dalej. Na ścianach tańczyły cienie, przez które jej serce zaczęło bić coraz szybciej.  Powodowały u niej wrażenie czyjejś obecności, a gdy szła… one szły razem z nią, wraz ze światłem z jej różdżki. Gryfonka żałowała, że nie zgodziła się, aby Daniel ją odprowadził, jednak jego postawa strasznie ją dziwiła oraz irytowała. Nigdy nie lubiła nie wiedzieć, a teraz… chłopak sprawia wrażenie miłego, jednak na imprezie pokazał jedną ze swoich kilku twarzy. Była pewna, że gdyby poszedł z nią, na pewno odwróciłby jej uwagę od przerażającego otoczenia, jednak również sprawiłby, że byłaby mniej czujna, a na to ona nie mogła sobie pozwolić. Ponownie otuliła się jego marynarką, jednak zimno zrobiło się coraz dotkliwsze.  Marzyła o kominku, który znajduje się w salonie. O cieple bijącym z żarzących się belek drewna. Podskoczyła przestraszona, gdy z jej rozmyślań wyrwało ją ciche chrząknięcie jednego z czarodziei, który smacznie chrapał w swojej ramie.  Kilka razy szybko wciągnęła i wypuściła powietrze, mamrocząc do siebie niezrozumiałe słowa, aby poczuć się pewniej.  Gdy zamknęła oczy, jej wybujała wyobraźnia podsunęła jej tysiące makabrycznych wydarzeń, gdzie napastnik rzucał w nią zabójczym zaklęciem, a ona upadała zaskoczona na zimną, marmurową posadzkę.  Pokręciła głową, jakby próbując pozbyć się tych okropnych wizji i postanowiła iść dalej.  Wmawiała sobie, że była bezpieczna i, że nic jej nie groziło. Jednak nie stanowiło to prawdy.  Dla niej Hogwart stał się odległym wspomnieniem. Kiedyś uważała go za najbezpieczniejsze miejsce na ziemi… Był dla niej jak drugi dom. Jednak dziś, gdy szła korytarzem, którym przez poprzednie lata chodziła pewnie z tysiąc razy…bała się, że naprawdę coś jej się stanie.  Powietrze było rześkie, lecz czuć było w nim napięcie, spowodowane częstymi wyładowaniami energii.  Coraz częściej słyszała stłumione huki wydawane przez pioruny, które uderzały w okolicę zamku. Szkoła była w jej epicentrum, a Hermiona pierwszy raz w życiu zapragnęła, aby zjawisko skończyło się jak najszybciej. Miała dość, kiedy za każdym razem jej serce stawało, gdy rozbrzmiewał donośni głos. Zatrzymywała się i nasłuchiwała, czy ten dźwięk na pewno wywołała burza, czy nie przypadkiem ktoś strącił wieszak ze zbroją, który właśnie minęła.  Serce waliło jej tak mocno i szybko, że gdyby niezakrywające go żebra, wyskoczyłoby z jej klatki i uciekło daleko od tego miejsca.  Ponownie przyśpieszyła kroku. Już prawie biegła, a gdy minęła klatkę schodową, wiedziała, że od dormitorium dzielą ją już sekundy.  Podniosła wyżej różdżkę, by oświetlić ścianę, prowadzącą do jej wymarzonego raju.  Nagle zastygła w bez ruchu, obserwując postać przy wejściu.  Czarnowłosa, zauważywszy ją, uśmiechnęła się złośliwie.  Jej włosy były potargane we wszystkie strony, a jedno z ramiączek jej zielonej sukienki opadało na jej ramię.  Po twarzy spływał czarny tusz, a po szmince zostały już tylko ślady na policzkach i ręce, która ją wytarła

-Witam naszą zgubę- warknęła i ponownie zmierzyła morderczym spojrzeniem panią Prefekt.

***

• rozdział mi się nawet podoba, więc zostało mi jedynie czekać na Wasze opinie. Tak jak pisałam w Aktualnościach jadę 18 na wakacje ( niespodziewane wakacje). Nie będzie mnie około tygodnia, ale na pewno nadrobię wasze opowiadania, gdy będę miała dostęp do wifi, albo jak wrócę do Polski. Kolejną ważna sprawą jest to, że założyłam na fecebooku swój nowy profil, gdzie będę pisała wszystkie szczegóły odnośnie rozdziału i może nawet wstawiała ich fragmenty. Zapraszam Was do obserwacji! Mam nadzieję, że ktoś wejdzie :P 

Onnawen Dallas